یادداشتی از حجت‌الاسلام براتی: برخی خبرها این‌قدر تلخ و ترسناک‌اند که آدم ساعت‌ها می‌نشیند نگاه می‌کند به امید تکذیب... دیشب الجزیره به نقل از یک شاهد عینی از حمله سربازان اسرائیلی به چند زن در محاصره بیمارستان شفا قتل و تجاوز آنها خبر داد... خبری که با اقدامات ابن هفته اخیر صهیونیست‌ها در بیمارستان شفا مثل محاصره، دستگیری ۸۰۰ نفر و کشتار بیش از ۲۰۰ نفر چیز عجیبی نبود! اما فعلا خبرگزاری یا شخص مشهور دیگری این خبر رو کار نکرده، حماس هم صبح امروز برای بیمارستان شفا و اقدامات نسل کشی صهیونیست‌ها خطاب به جهانیان بیانیه صادر کرد اما اشاره به این موضوع نکرد. وزارت بهداشت غزه و هلال احمر غزه هم که معمولا به این اقدامات واکنش جدی نشون می‌دهند هم فعلا بیانیه‌ای صادر نکرده‌اند همان بهتر که فکر کنیم خبر دقیق نیست، یا هنوز در حال بررسی است... انگار که درستی و غلطی‌اش برای تصور آنچه در غزه می‌گذرد فرقی دارد…! کشته و مفقودی ها به ۴۰+هزار نفر رسیده، کل شهدای فلسطین در تاریخ ۷۵ ساله بیش از ۵۰هزار نفر بود! مرگ کودکان از سوء تغذیه ۱۰۰+ نفر شده، بیش از ۲ میلیون نفر رسما گرسنگی می‌کشند و هزاران عددهای تکراری دیگر.... گویا تا الان نه تجاوزی بوده، نه دریدن پیکرها از قبرها، تانک‌ها و بمب‌ها بوده‌... روز ۱۷۰م‌ شد... دیگر همه‌چیز عادی‌تر از دیروز است... حالا دغدغه مسلمین جهان برای جزءهای عقب افتاده شان از ختم رمضانی قرآن بیش از نگرانی شان برای وعده های عقب افتاده غذایی در نوار غزه است. نگرانی زنان بسیاری از امت رسول‌الله برای انتخاب غذایی برای پخت سحری فردا بیشتر از نگرانی‌شان برای مادران غزه شده که گوشت‌های سوخته اطفال‌شان را در پلاستیک جمع می‌کنند. امروز صیام و گرسنگی مردان در سراسر بلاد اسلامی، آنها را به یاد ساعت‌های باقی مانده تا افطار می‌اندازد اما به یاد گرسنگی مسلمین غزه نه! والدین بچه‌های ناز لطیفی که هنوز به تکلیف نرسیده‌اند وقتی اندک زحمت و اذیت کودکشان در روزه ی کله گنجشکی را می‌بینند تاب نمی‌آورند و اصرار می‌کنند که غذا بخورد، ولی لحظه‌ای برای ماه‌ها گرسنگی اطفال غزاوی بغض نمی‌کنند. جوان‌ها کتب اخلاقی می‌خوانند، شیعیان ابوحمزه و سنیان رکعت به رکعت تراویح می‌خوانند، اما کسی برای نوامیس مسلمین زیر یوغ یهود فریادی برنمی‌کشد. قحطی شده امکانات پزشکی نیست. خانه‌ها تخریب شده، مساجد خاکستر شده. همه اما کنج محراب‌اند. جهان اسلام مرده و در تابوت خفته و حتی غیورمردی نیست که بر جنازه‌اش نماز بگذارد، نه دول اسلامی رگ غیرتی برای حمایت و نُطق‌کشیدن دارند و نه حتی عموم مسلمین مواسات و هم دردی با مسلمان‌های زیر بمب و آوار غزه‌یِ فراموش‌شده دارند. انگار که هرگز نبوده‌اند نه دیگر تیتر خبرهایند و نه موضوع یادداشت‌ها، نه در دعاهای جمعی مساجد می‌شود یافتشان و نه در محتوای مجازی تایم‌لاین جهان اسلام، سفره‌های افطار در پنجاه‌ودو مملکت اسلامی روی خون اطفال غزه پهن شده؛ انگار هیچ‌کس به یادشان نیست. هیچ‌کس! چه خوب گفته بود آن خبرنگار فلسطینی که این بدترین ماه رمضانی نیست که بر امت مسلمان می‌گذرد بلکه بدترین امت مسلمان است که ماه رمضان بر او می‌گذرد.