👆👈از بیان فوق، #دو_نتیجه، اَخذ می شود: ✍۱) ملاک در تشخیص این که فلان کلمه، آیا اسم فاعل، صفه مشبهه و یا اسم‌مبالغه است، #ترجمه_فارسی نمی باشد زیرا ملاک را علماء بیان کرده اند و آن شناخت دقیق تعریف آن عنوان به همراه لحاظ قرینه کلامیّه است و اساساً ما، به واسطه شناخت مفاد هر عنوانی و لحاظ قرینه موجود در کلام، درصدد هستیم که معنا و مراد جدّی متکلّم بلیغ را دریافت نماییم نه این که به واسطه ترجمه فارسی به کشف مراد جدّی متکلّم بلیغ همانند ذات اقدس الهی بپردازیم زیرا این امر #مستلزم_دور است #به این صورت که ما به واسطه شناخت مفاد هر عنوانی و لحاظ قرینه کلامیّه، درصدد می باشیم که معنا و مراد جدّی متکلّم بلیغ را کشف نماییم و حال آن که شما می فرمایید اگر در ترجمه و معنا، پسوند فاعل یعنی {نده} آمد، آن گاه اسم فاعل است و اگر پسوند فاعل یعنی {نده} در ترجمه نیامد، آن گاه صفه مشبهه است. ✍۲)گفته شد که اهل محاوره در بیان مفاد و تعریف هر عنوانی، وزن هایی را وضع نمودند به همین جهت برای انتقال هر مفاد باید به وزن مختص به آن مفاد رجوع شود لذا این که به واسطه وزن {فاعل} که به اعتقاد اکثر علماء، مختصّ به بیان حدوث است، درصدد انتقال مفاد ثبوتی باشیم، #عملِ مخالف حکمت وضع الفاظ را مرتکب شده ایم #مضاف بر این که اگر پذیرفته شود که چنین استعمالی مخالف حکمت وضع نباشد، حداقلّ استعمال وزن فاعل که اختصاص آن برای بیان مفاد حدوثی است، در بیان مفاد ثبوتی، نیازمند #قرینه ای #عرف_پسند و #قانع_کننده می باشد و واضح است که دلیلی که فرمودید یعنی وجود پسوند {وند} ما را به اسم فاعل می رساند و در غیر این صورت اذعان به صفه مشبهه می شود، هیچ گونه پشتوانه علمی ندارد و نوعی مکابره است فتامّل. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. ✅لینک گروه #بـَـحث_جَنجالے_طَلبگے 🔺http://eitaa.com/joinchat/670302231C6c7e21cb4f