#اینجا_صدایی_نیست(خاطرات رضا پورعطا) 🔺بخش اول 🍁 قسمت:34 با اذان صبح بیدار شدیم و نماز خواندیم. در این فاصله صبحانه را که دیگ حلیم بود آوردند. حلیم را خودشان شب پخته بودند. فقط هم به خاطر ما این کار را کرده بودند. پذیرایی مفصلی از بچه ها کردند، طوری که واقعاً ما را شرمنده خودشان کردند. به هر حال سوار اتوبوس ها شدیم و صلوات گویان به سمت تپپ حرکت کردیم. هوا روشن شده بود که رسیدیم سایت. همان ابتدای ورودی، جلو ما را گرفتند و اجازه ورود ندادند، به رضا اشاره دادم که فکر کنم یارو کار خودشو کرده. نگهبان از پله های اتوبوس آمد بالا و گفت: برادر رضا پورعطا و رضا حسینی پیاده شن. من و رضا به هم نگاه کردیم و از اتوبوس پیاده شدیم. نگهبان گفت: فرماندهی احضارتون کرده. نفس عمیقی کشیدم و آرام گفتم: حالا بیا درستش کن. در فاصله بین در نگهبانی تا اتاق فرماندهی کلی به رضا غر زدم و او را سرزنش کردم. با چهره ای ناراحت وارد اتاق فرماندهی شدیم. برادر درویش، با دیدن ما سری تکان داد و با حالتی سرزنش آمیز گفت: آخه این چه کاری بود که شما کردید؟ کمی آن سوتر از برادر درویش، پاسدار شاکی با قیافه ای در هم نشسته بود. مثل پلنگ زخم خورده منتظر فرصت مناسبی بود تا هر دوی ما را به باد انتقاد و انتقام بگیرد. دست رضا را آرام فشار دادم که خودش را کنترل کند. اما صدای نفس های تند رضا را می شنیدم. فرمانده بار دیگر ما را سرزنش کرد و گفت: این کار درستی نبود. تا خواستم جریان را توضیح دهم، پاسدار شاکی اجازه نداد و شروع کرد ما را محکوم کردن. ظاهرا گزارش داده بود که نیروهای ما توی شب ریخته اند سرش و حالا نزن کی بزن! رضا کمی جابه جا شد. می دانستم دارد گارد می گیرد. باز هم دستش را فشار دادم. رضا اخلاق من را می شناخت. نفس بلندی کشید و آرام گرفت. صبر کردیم تا طرف دلش را خالی کند و حرف هاش را بزند. آن وقت فرمانده تیپ گفت: حالا میشه خودتون بگید جریان چی بود؟ گفتم: برادر درویش، من نمیدونم ایشان چه داستانی برای شما تعریف کرده اما قصه این جوری بود که در یک بگو مگوی معمولی روی ماندن یا رفتن، ایشان کم حوصلگی و پرخاش کرد. ناگهان رضا حسینی توی حرف من پرید و گفت: نه خیر آقا پرخاش نکرد، مشت به طرف ایشان پرت کرد که اگه صورتشو نمی دزدید، فکش رو داغون می کرد. سپس با عصبانیت رو به پاسدار شاکی گفت: تازه دو قورت و نیمش هم باقيه. به رضا گفتم: بسه دیگه، خودم دارم توضیح می دم. رضا حسینی که منو می شناخت و می دانست اهل بحث و مرافعه نیستم، گفت: اگر از اولش احترام بهش نمی ذاشتی این طور شیر نمی شد! بازم گفتم: رضا، بسه دیگه. نمیخواد موضوع رو کش بدی، تمومش کن. رضا که به شدت نگران من بود، گفت: تازه این بنده خدا هیچ عکس العملی نشون نداد، من جوابشو دادم. پاسدار شاکی مثل ببر تیر خورده به رضا خیره شد. رضا را آرام کردم و خطاب به فرمانده گفتم: این نیروی گردان هم که می بینه به فرمانده ش بی حرمتی شده، از کنترل خارج میشه و هلش میده. حالا اگه ایشون میگه من رو زدند، این یه بحث دیگه است. فرمانده تیپ که از برخورد دو طرف متأثر و ناراحت شده بود، نفسی تازه کرد و گفت: خجالت بکشید. یالا فوری با هم صلح و سازش کنید. همدیگه رو حلال کنید. من و رضا سرهایمان را به نشانه پشیمانی پایین انداختیم. اما پاسدار شاکی که به شدت ناراحت بود و از فرمانده انتظار برخورد شدیدتری داشت، گفت: من حلال نمی کنم. من که حوصله ادامه ماجرا را نداشتم، با مهربانی گفتم: آقا از طرف... 👈ادامه دارد ✔️منبع: کانال حماسه جنوب 🌺🌺🌺۱➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖ ⭕Join 👉 @kashkolhaji