در نگاه اول بسیار جذاب است، دختری دو سه ساله مولانا بخواند و بقیه لذت ببرند! اما من با آن جایی از فیلم کار دارم که دخترک بارها خم می‌شود مقابل آنهایی که دارند تشویقش می کنند، دخترک نگاه می‌کند با خواندن شعر اینهمه توجه و احترام می‌گیرد و این در ذهنش شکل می‌گیرد که من با این عمل با شعر خواندنم مورد توجه هستم، من وقتی شعری را با آب و تاب می‌خوانم دوست داشتنی هستم! پدرو مادرش این را میخواهند؟ قطعا نه! ولی بخواهند و نخواهند با این عمل دارند به او همین را القا میکنند.(تا زمانی که شنگول و منگول میخوانی و متناسبِ سنِ خودت رفتار میکنی آنقدرها دوست داشتنی نیستی، وقتی عزیزتری که چندین و چند گام از خودت بالاتر بروی) نیازی به کارگاه و دوره و کتابِ عزت نفس برای کودکان نیست، فقط باید بپذیریم که کودکانِ ما وسیله‌ و ابزارِ رسیدنِ ما به خواسته ها و آمال ها و آرزوهای از دست رفته‌مان نیستند.