🔹دکتر عبدالکریم سروش در بخشی از نگرش عاشورایی‌اش، بر عاشقانه بودن حرکت امام حسین(ع) تأکید می‌کند و به همین دلیل، این حرکت را خارج از چارچوب فقه معرفی می‌کند؛ براین‌اساس، تصمیم امام حسین، تصمیمی عاشقانه بوده است، نه فقهی. 🔹دکتر سروش توضیح نمی‌دهد که آیا به‌عنوان‌مثال نمی‌توان نمازی را که فقه، آن را واجب تلقی کرده، عاشقانه اقامه کرد؟! به‌عبارت‌دیگر، چه اشکالی وجود دارد که ما اقدام حسین(ع) را اقدامی هم فقهی و هم عاشقانه تلقی کنیم؟! 🔹از سوی دیگر، عالمان کلامی و فقیهان دین‌شناس، بر این نکته تأکید نموده‌اند که حفظ کیان دین از واجب‌ترین واجبات است. درصورتی‌که دفاع از دین، واجب عینی بشود، دیگر جای تقیه نیست و شخص باید تا پای جان، به دفاع از کیان دین بپردازد و جلوی نابودی آن را بگیرد. حضرت اباعبدالله(ع) نیز در موقعیتی تاریخی قرار گرفت و به تکلیف شرعی خویش در دفاع از دین و جلوگیری از فراموشی آن، عاشقانه عمل کرد. 📌بخشی از یادداشت «قمار عاشقانه یا تصمیم عاقلانه؟» 📝 سیداحمد غفاری قره‌باغ، عضو هیئت‌علمی مؤسسه حکمت و فلسفه ایران 📍کانال مجله خردورزی: @kheradvarzi_ir