بسم الله الرحمن الرحیم الحمدلله رب العالمین اللهم صل علی محمد و آل محمد اگر تمایز قرآن از سایر کتاب‌ها مشخص نشود، قدر آن دانسته نمی‌شود. اگر قرآن در بین ما باشد و شناخته نشود گویی در بین ما نیست و ما آن را نداشته‌ایم. اگر قرآن به ظاهر باشد ولی در حقیقت غایب باشد، مثل آن است که همه چیز برای رشد ما مهیاست و ما در فقر مطلق به سر می‌بریم. قرآن وجهی از امامت است و اگر نباشد به منزله امام نداشتن است. قرآن وجهی از نبوت است و اگر نباشد یعنی یکی از اصول دین خاموش است. قرآن را چه کسی به غیر از خود قرآن و اهل بیت علیهم السلام می‌تواند به ما معرفی کند؟ چرا قرآن را آنطور که خود معرفی می‌کند، نمی‌شناسیم؟ و چرا آنچه اهل بیت علیهم السلام درباره قرآن گفته‌اند را نمی‌دانیم؟ با چه منطقی این‌چنین از قرآن فاصله می‌گیریم؟! با چه فکری به آنچه در قرآن می‌دانیم بسنده می‌کنیم؟! مگر نه اینست که ما در هر مرتبه از مراتب رشدمان مستعد نوعی شناخت می‌شویم و برای دیندار شدن و دیندار ماندن تکیه بر اصول ضروری است و این اصول در هر دوره‌ای باید به گونه‌ای در خور شأن مطالعه شوند، ما در طول عمر خود چند بار به مطالعه عمیق درباره توحید، معاد، نبوت، امامت پرداخته‌ایم؟! ۱۴۰۳/۹/۱۳ #دستنوشته #آداب_عملیات #استاد_اخوت #کانون_کوثر_فاطمی https://eitaa.com/kowsar_fatemi_yazd