من در کودکی فکر می‌کردم آدمی‌زاد تنها یک بار می‌میرد و بلافاصله بعد از مرگش او را خاک می‌کنند! اما عزیزم من اشتباه می‌کردم، آدم خیلی می‌میرد. آدم را حرف می‌کشد، نگاه می‌کشد، قلبِ شکسته می‌کشد. گاهی آدم را دوست داشتن هم می‌کشد. آدم نیمه‌شب یا دمِ غروب می‌میرد، بعد از مرگش می‌خوابد و فردا باز از خواب بلند شده و می‌رود پی کارهایش! آدم گاهی می‌میرد اما نه خم به ابرو می‌آورد، نه اشکی از چشم‌هایش جاری می‌شود، نه صدایی از او می‌شنوند، نه چیزی در نگاهش تغییر می‌کند! آدم گاهی می‌میرد و هیچکس نمی‌فهمد. آدم سال‌ها بعد از آنکه می‌میرد به خاک سپره می‌شود عزیزِ جانم... رقیه برومند | غروبی که طعم مرگ داشت. دست‌ها می‌لرزید و قلب جان می‌داد.