نفس انسان همان طور كه دو تا چشم دارد غير از بصر كه به آن بصيرت می‌گويند، دو تا گوش هم شبيه به گوش ظاهری دارد. وقتى ذكرى درست ادا می‌شود گوش باطنی انسان می‌شنود و با اين كار، آرام آرام حيات پيدا می‌كند و به نام و یاد خدا، حساس می‌شود. اگر ذکر صحيح ادا بشود، نفس از طریق گوش باطنی می‌شنود و هضم می‌كند چونکه خوراک نفس ذكر خداست. 🔹خوراكش اسماء اللّه‏ است، اگر كسى اين جورى (با صدا و با توجه) اسماء اللّه‏ را به عنوان خوراک به دلش بدهد نفسش رشد می‌كند. 🔻یکی دیگر از شرایط ذکر این است که اخلاص می‌خواهد. هر عمل صالحى كه من انجام می‌دهم حتی اگر یک «سبحان اللّه»‏ گفتم بايد #اخلاص داشته باشم. 🔸هرچه بيشتر اخلاص داشته باشم با گفتن ذكر، غذاى خالص‌ترى به روح خودم داده‌ام و لذا بهتر رشد می‌كند اما هر چه شلوغ‌تر باشم و از اخلاص فاصله گرفتم این ذکر و این غذا پوک می‌شود و غذائيت آن كم‏تر است؛ لذا رشد من هم كم‏تر است. ‌ ‌🔻یکی دیگر از شرایط ذکر، مکان ذکر گفتن است که هر چه خلوت‌تر و آرام‌تر باشد موثرتر است؛ به هر حال ذكرى مؤثر است كه به گوش قواى باطنى برسد. 🔸هر مقدار که در آن توجه باشد؛ روح، اين غذاى گوارا را می‌خورد. وقتى انسان ذاکر، می‌گويد «سبحان اللّه»‏، یک لقمه بهشتی در باطن می‌شود که او آن لقمه را می‌خورد.‏ 🔹اما براى كى؟ براى نفس و قلبی که در محضر باشد. شايد در بازار يا خيابان هنوز نفس آن انسجام را ندارد كه بشنود و بخورد و هضم كند و رشد كند ولى در مکان خلوت و در سجده امكانش هست. 🔸اگر امشب یک درصد توجه داشت فردا شب ممكن است دو درصد بشود و آرام آرام پيش برود. حجت‌الاسلام والمسلمین حاج شیخ جعفر ناصری: @nasery_ir ‌ ‌ ‌ ‌