#لبيك_يا_حسين #سالروز_حركت_كاروان_امام_حسين_عليه_السلام_از_مدينه #مثنوی ميان بركه افسوس اشك ماه افتاد بزرگ قافله سالار عشق راه افتاد دم وداع حسين از مدينة النبي است زمان تلخ خداحافظى زينبى است بدون يار ، بزرگ قبيله راهى شد پس از زيارت مادر ، عقيله راهى شد از اين به بعد شروع غم و مصيبت اوست مزار فاطمه را ، آخرين زيارت اوست صدا زد اى شب غم پرورم خداحافظ مدينه ، خاطره مادرم ، خداحافظ چقدر گريه از آن ديده ترش رفته كنار قبر غريب برادرش رفته در آمده بخدا گريه بنى هاشم به گريه هاى حسين و به گريه قاسم پس از نماز به همراه يادگار حسن بقيع رفته نشسته سر مزار حسن پس از برادر خود ميل عطر ناب نكرد حسين بعد برادر دگر خضاب نكرد پس از برادر خود ميل عطر ناب نكرد حسين بعد برادر دگر خضاب نكرد بناست تا برود كه به خون خضاب كند تمام گلشن او را خزان گلاب كند در آنطرف همه جمعند دور احساسش نشسته ام بنين در كنار عباسش به گريه گفت بى آن نور عين بازنگرد برو ولى پسرم بى حسين بازنگرد برو غلام حسين و غلام زينب باش مراقب پسر فاطمه مرتب باش غرور را به تو شرمندگى بدل نكنى دم وداع مرا پيش او بغل نكنى بميرد ام بنين ياورى ندارد او زمان رفتن خود مادرى ندارد او منم كنيز حسين و تو نيز نوكر او هزار مرتبه جانم فداى مادر او غروب رفتن او بود آفتاب گريست همينكه پشت سرش ريخت آب ، گريست صدا زدند بيا ناقه را بگير عباس رباب آمده ، قنداقه را بگير عباس حسين گفته كه گهواره را تو بردارى سپرده است كه مشك اضافه بگذارى چه گلشنى چقدر لاله هست در نسلش رقيه هست بدوش عمو ابالفضلش براى بدرقه جمعيتى زياد نبود براى اهل مدينه دو جمله او فرمود حسين گفت كه رفتن دليل ميخواهد خدا مرا ته مقتل قتيل ميخواهد بناست تشنه مرا در كوير بيند او مرمل بدما در حصير بيند او خدا بناست كه عطشان ببيندم عشق است بدون پيرهن عريان ببيندم عشق است غرامت از تن من نيزه دار كسب كند مرا به خاك لگد كوب سم اسب كند خدا بناست ببيند اسير ، زينب را به نام صبر نمايد شهير زينب را خدا اراده نموده در ازدحام رود زنى كه پرده نشين بود بزم عام رود