چند خصوصيت در اين عقيده مهدويت هست، كه اين خصوصيات برای هر ملتی، در حكم خون در كالبد و در حكم روح در جسم است. يكی، اميد است. گاهی اوقات دست‌های قلدر و قدرتمند، ملت‌های ضعيف را به جايی می‌رسانند كه اميدشان را از دست می‌دهند. وقتی اميد را از دست دادند ديگر هيچ اقدام نمی‌كنند، می‌گويند چه فايده‌ای دارد؟ ما كه ديگر كار از كارمان گذشته است، با چه كسی دربيفتيم؟ چه اقدامی بكنيم؟ برای چه تلاش بكنيم؟ ما كه ديگر نمی‌توانيم! اعتقاد به مهدويت، به وجود مقدس مهدی موعود (ارواحنا فداه)، اميد را در دل‌ها زنده می‌كند. هيچ وقت انسانی كه معتقد به اين اصل است، نااميد نمی‌شود. چرا؟ چون می‌داند يك پايان روشن حتمی وجود دارد، برو برگرد ندارد. سعی می‌كند كه خودش را به آن برساند.