🖌 راه بسته نیست رژیم صهیونیستی جنایتکار جنگی دیوانه وار ماشین نشل کشی خود را به راه انداخته مردم بی گناه غزه را به شهادت می رساند. شب گذشته بیمارستان المعمدانی غزه را که مملو از مجروحان و پناه جویان بود بمباران کرد و بیش از دو هزار انسان بی گناه را به خاک و خون کشاند. مردمان حق طلب جهان و ایرانیان صلح جو با شنیدن این خبر جانکاه به خیابان ها ریختند و از سازمان های بین المللی و دولت های متبوع خود درخواست اقدامات بازدارنده کردند. ولی فقیه دولت جعلی اسرائیل را تهدید کرده است. نیروهای حزب الله بیانیه تندی را صادر کرد. در این میان، بایدن رئیس جمهور آمریکا سراسیمه به منظور حمایت آشکارتر از صهیونیست ها، امروز وارد تل آویو شده است. آمریکا و فرانسه و انگلیس به همراه ژاپن به انگیزه ریختن خون بیشتر با تصویب قطعنامه آتش بس سازمان ملل مخالفت کردند. جنون اسرائیلی های غاصب که از عملیات پیروزمندانه طوفان الاقصی شدت یافته است در حال شعله ور ساختن آتش جنگ میان اشغالگران و جوامع مسلمان منطقه شده است. شکل گیری چنین خشم و عزمی برای دفع جنایات صهیونیست های غاصب بر مبنای تمامی آموزه های ادیان وحیانی و اخلاق حق طلبانه و وجدان های بیدار مشروعیت دارد. تنها اخلاق بردگی است که پیروان خود را به کوتاه آمدن و پذیرش ظلم ظالمان دعوت می کند و از مردم جهان می خواهد که برابر جنایتکاران به روش های مسالمت آمیز بی خاصیت و فرصت سوز سیاسی عمل کنند. اما قرآن کریم مسلمانان و حق طلبان جهان را به ایستادگی و دفع ظلم جنایتکاران فراخوانده است. مبنای دعوت های قرآنی نفی ظلم و ستم است: " لا يُحِبُّ اللهُ‌ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَنْ ظُلِمَ وَ كانَ اللهُ‌ سَميعاً عَليماً " ( نساء: 148 ) آیا جایز است بر ملت مظلومی که درخواست یاری و کمک کرده خرده گرفت و آنها را به تحمل اجباری مصائب دعوت کرد؟ قرآن کریم صراحتاً راه را بر چنین خرده گیری عافیت طلبان بسته است. هیچ مسلمانی حق ندارد انتصار ملت ستم دیده را سرزنش کند و همگان را به کوتاه آمدن فرابخواند: " وَ لَمَنِ انْتَصَرَ بَعْدَ ظُلْمِهِ فَأُولئِكَ ما عَلَيْهِمْ مِنْ سَبيلٍ "؛ و كسى كه چون ستمى بر او واقع شود [از خود دفاع كند و] يارى طلبد، هيچ ايرادى بر او نيست ( شوری: ۴۱ ). آیا جایز است هر چه فریاد است بر سر سردمداران ظالم فرستاد و آنها را تهدید به مجازات کرد؟ قرآن کریم برای چنین اقدامی راه را نبسته است بلکه همگان را به مجازات کسانی که بر مردم ظلم می کنند و روی زمین فساد می کنند، فرا خوانده است: " إِنَّمَا السَّبيلُ عَلَى الَّذينَ يَظْلِمُونَ النَّاسَ وَ يَبْغُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ أُولئِكَ لَهُمْ عَذابٌ أَليمٌ"؛ ايراد و مجازات بر كسانى است كه به مردم ستم مى‌كنند و در زمين به ناحق ظلم روا مى‌دارند، براى آنان عذاب دردناكى است! ( شوری: ۴۲ ). رسول مکرم اسلام صلی الله علیه و آله اهتمام به امور مسلمان و فریاد رسی و یاوری مظلوم را با این بیان واجب کرده که اگر مسلمانی چنین اهتمامی نورزد، مسلمان نیست: " مَنْ اَصْبَحَ لا يَهْتَمُّ بِاُمورِ الْمُسْلِمينَ فَلَيْسَ مَنْهُمْ وَ مَنْ سَمِعَ رَجُلاً يُنادىيا لَلْمُسْلِمينَ فَلَمْ يُجِبْهُ فَلَيْسَ بِمُسْلِمٍ"؛ هر كس صبح كند و به امور مسلمانان همّت نورزد، از آنان نيست و هر كس فريادكمك خواهى كسى را بشنود و به كمكش نشتابد، مسلمان نيست ( كافى، ج ۲، ص ۱۶۴، ح ۵ ). بنابراين، در منطق قرآنی راه تنبیه و مجازات ظالمین غاصب و جنایتکار بسته نیست. آن راهی که مسدود است، توصیه های عافیت طلبانه و مبتنی بر اخلاق بردگی است که از ملت مظلوم کوتاه آمدن و تن دادن به ظلم ظالمان را مطالبه می کند. هَیهَاتَ مِنَّا الذِّلَّة ✍ داود مهدوی زادگان ۲۶ مهر ۱۴۰۲ 👉 @mahdavizadegan