‌ گریه‌ بر أباعبدالله علیه‌السلام، در سیره‌ی شیعیان عصر امام صادق علیه‌السلام حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ عُقْبَةَ، عَنْ أَبِيهِ، قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ إِنَّ لَنَا خَادِماً لاَ تَعْرِفُ مَا نَحْنُ عَلَيْهِ، فَإِذَا أَذْنَبَتْ ذَنْباً وَ أَرَادَتْ أَنْ تَحْلِفَ بِيَمِينٍ قَالَتْ: لاَ وَ حَقِّ اَلَّذِي إِذَا ذَكَرْتُمُوهُ بَكَيْتُمْ. قَالَ، فَقَالَ: رَحِمَكُمُ اللَّهُ مِنْ أَهْلِ اَلْبَيْتِ. رجال کشی ج۱ ص ۳۴۴ عقبه گوید: به امام صادق علیه‌السلام گفتم: ما خادمه‌ای در منزل‌مان داریم که چیزی از تشیع نمی‌داند. هروقت کار اشتباهی می‌کند و می‌خواهد قَسَم بخورد، می‌گوید: نه (من این کار را نکرده‌ام) قَسَم به حقّ‌ِ کسی که هر وقت او را یاد می‌کنید به گریه می‌افتید. امام صادق علیه‌السلام فرمود: خداوند رحمت‌اش را بر خانواده‌ی شما نازل کند. ‌