‌ به‌قولِ شیخنا الحبیب، حضرت استاد عباسعلی‌پور (الذي لا تکاد تجد نظیرَه، لاسیما في حسن السریرة) حفظه‌الله‌تعالی، که تکیه‌کلام‌شان است گویا (و نعم الکلام) «آی گوزل آللاه». بالوجدان حق است و حقیقت؛ که خدا واقعا زیبا است. حکمت‌اش محکم است؛ با هر عسری یسری نهاده. اگر دری را بسته، درهایی را باز کرده. اگر نعمتی را گرفته، بهتر از آن را عطاء کرده. القصه، دو شبِ گذشته را با دوست‌ام شیخ‌شهاب (زادَه‌ الله حبّاً لمولاه) میزبانِ یک انسان شریف بودیم. کسی که از اخلاق زیبا و خاکی و از دانشِ وافرش بهره‌ها بردیم. کسی که از بزرگ‌ترین شاهدها است بر اینکه می‌شود تبریزی بود و در عینِ‌حالْ دوست‌داشتنی. حاج‌آقا قبله (صانه الله تعالی عن الحدثان) از آنها است که صائب در وصف‌شان گفته: صحبتِ خوش‌نفَسان می‌بَرد از دلْ تنگی غنچهْ دردِ دلِ خود را به صبا می‌گوید . خدا را بابتِ آشنایی با این دو بزرگوار فوق‌الذکر، و هم البته دیگرانی که یادشان چراغِ قلبِ تاریک‌ام هست و نیاز به ذکر و تَعدادشان نیست، هزار هزار بار شاکر و حامد و ممنون‌ام. نعمتِ خدا، فقط نان و آب و ریال نیست. ‌نعمتِ بزرگِ خدا، گاهی عبارت است از «مصاحبت با بندگانِ صالحِ خدا». که خیلی‌ها از آن محروم‌اند؛ چنانکه دانم و دانی و مشهود است. و الحمد لولیّه ‌