🌀 در سوگ استادی علامه 🖋 محمود محققیان؛ معاون سابق تهذیب حوزه علمیه قم 🔸 سال ۱۳۸۲ را هیچگاه فراموش نمی‌کنم که از اصفهان با نا امیدی و عدم رغبت به درس و بحث به قم هجرت کردم. در قم استقبالی وجود نداشت و حتی از کمترین امکانات مانند خوابگاه هم محروم بودیم! 🔹 اما عنایات حضرت معصومه سلام الله علیها شامل حالمان بود و مهمترین آن آشنایی با علامه جعفر الهادی بود. او می‌دانست چطور طلبه‌پروری کند و چگونه خمیرمایه یک طلبه را در دستان توانای خود شکل دهد. به طلبه و می‌آموخت و او را با محبت و تشویق رشد می‌داد. 🔹 ما را ابتدا در مرکز تخصصی حدیث به علم حدیث علاقه‌مند ساخت و سپس به مبانی غور در روایات یعنی فقه و اصول. و با همین مهارت طلبه‌پروی و استادیِ مشفقانه‌اش از طلبه‌ای که از اصول خسته و نا امید بود طلبه‌ای پیگیر ساخت. 🔹 او ابزاری به کار می‌گرفت که بطور معمول از طرف اساتید مورد غفلت واقع می‌شد؛ «تشویق و امید». آری او علامه بود، علامه در طلبه‌پروری. او به ما آموخت؛ از رسم الخط عربی تا روش مناظره و زندگی. انقلابی بود و پدر شهید؛ به امام و رهبری عشق می‌ورزید. 🔹 وقتی یاد لهجه زیبای عربی او می‌افتم دلم می‌گیرد که چرا در دوران بیماری کسی سراغی از او نمی‌گرفت. خدا رحمتش فرماید و ما را قدردان سیره عملی او قرار دهد. @Manahejj