🔴 الگوی مبارزه را از امام بیاموزید! دو. 🔸تاکتیک های مؤثری که حضرت امام در سایهء این خط مشی اساسی به کار گرفتند و در یک فرآیند پیش رونده با «کمترین خسارت» و در «کوتاه ترین زمان» ممکن، این آرمان بلند را محقق ساختند، کدامند؟ طبعا این استراتژی نمی توانست جز از ابزار و تاکتیک هایی که متضمن نوعی اعتراض غیر خشونت آمیز و مستلزم همراهی و حضور توده ای مردم باشد، استفاده نماید. لذا مناسب ترین تاکتیک ها برای تحقق چنین خط مشی ای، گسترش اعتصابات، به راه انداختن تظاهرات پراکنده و یا راهپیمایی های میلیونی، تشکیل انواع تجمعات و استفاده از اعلامیه و نوارهای صوتی برای انتشار پیام های انقلاب تشخیص داده شد و در طول انقلاب به نحو گسترده ای به کار آمد. 🔸اگر چه تاکتیک های غیر قهرآمیز مانع از آن نبود که رژیم به منظور مقابله با آن از شدت عمل و خشونت استفاده ننماید؛ لیکن کمترین اثر عکس العمل های حاد از سوی رژیم، تقویت انگیزه ها و فشرده تر شدن صفوف انقلابیون از یک سو و کاهش مشروعیت و مقبولیت دستگاه سرکوبگر از سوی دیگر بود. 🔸حضرت امام همواره از دو سو تحت فشار بودند تا مشی مسالمت آمیز و تاکتیک های مناسب آن را تغییر دهند و مبارزه را وارد «جنگ خونین مسلحانه» نمایند: یکی از سوی رژیم که بعضا با افزایش شدت عمل و کشتار، قصد داشت انقلاب را به مقابلهء مسلحانه بکشاند تا با این بهانه دستش برای سرکوب شدید و احیانا قتل عام عمومی بازگردد و دیگر از سوی انقلابیون حرفه ای و گروه های چند نفرهء چریکی که موجودیت خویش را در سایهء حرکت مردمی امام، از دست رفته می دیدند و ادامهء حیاتشان تنها در گرو داغ شدن آتش مبارزه مسلحانه قرار داشت. 🔸البته در برهه هایی که رژیم شاه ددمنشی را به اوج می رساند و مردم بی سلاح را در شهرها به خاک و خون می کشید، حضرت امام از سوی دوستان و هواداران خویش نیز برای تشدید آتش مبارزه و صدور حکم «جهاد مسلحانه» تحت فشار قرار می گرفتند؛ لیکن ایشان با درک درستی که از ناکارآمدی این ابزار در به ثمر رساندن انقلاب داشتند و با آگاهی از قصد رژیم برای آماده کردن زمینه های به کارگیری «مشت آهنین» از طریق کشاندن انقلاب به مبارزه مسلحانه، در تمام مراحل بر مشی و روش خویش استوار ماندند و در عین حال فرصت انتخاب «جهاد مسلحانه» را در شرایط مقتضی و در صورتی که خط مشی مسالمت آمیز مؤثر نیفتد، همچنان به عنوان یک برگ برنده در اختیار خویش نگهداشتند. 🔸دو ویژگی مهمی که انقلاب ایران را از دیگر انقلاب های معاصر متمایز می ساخت، یکی استفادهء همزمان از روش های متنوع و تاکتیک های متعدد برای ابراز مخالفت و مقابله با رژیم شاه و دیگری به کار گرفتن آن دسته از روش ها و ابزارهایی بود که قابلیت های کاربرد همگانی و مردمی داشت. چنانچه به جای این تنوع و تعدد، تنها بر روی یک یا دو تاکتیک مشخص تاکید می شد و آن تاکتیک ها نیز از میان روش هایی انتخاب می گردید که به علت ماهیت خاص آن، امکان مشارکت گستردهء مردمی را از پیش سلب می کرد؛ آنگاه رژیم شاه می توانست با متمرکز ساختن قوای خویش بر روی آن، از عهده کنترل اوضاع برآید و لااقل این روند را با صعوبات بیشتری مواجه سازد؛ چنانکه در حرکت ها و جنبش های ناتمام پیش از این، توانسته بود از همین طریق بر اوضاع فایق آید. 🔸کشاندن حرکت اعتراضی به میان اقشار مختلف مردم و فعال نمودن تمامی جبهه ها، در یک فرآیند سنجیده و تدریجی چنان صورت گرفت و سازمان یافت که همزمان با متاثر ساختن عرصه های جدید و بسط و تسری جغرافیایی، در هر گام افراد بیشتری را به صفوف انقلابیون جذب می ساخت. «گستردگی جغرافیایی»، «کثرت مشارکت توده ای» و «تنوع ابزاری و تاکتیکی» از جمله عوام مؤثری بود که رژیم را از مقابلهء همزمان با این حرکت های بی وقفه و فراگیر در تمامی وجوه و در کلیهء سطوح باز می داشت. 🔸 در یک نگاه کلی بر اقدامات اعتراضی صورت گرفته در دوره منتهی به پیروزی انقلاب، می توان به تاکتیک هایی چون موارد ذیل اشاره کرد: 1- انتشار و توزیع اعلامیه ها 2- سخنرانی های افشاگرانه 3- تظاهرات پراکنده 4- تکثیر و توزیع نوارهای صوتی 5- برپایی مجالس ختم و چهلم 6- اعتصابات 7- مصاحبه با رسانه های خارجی 8- شعارنویسی روی دیواها 9- الله اکبرهای شبانه 10- به خدمت گرفتن مطبوعات 11- حرکت های دانشجویی در خارج از کشور 12- راهپیمایی های میلیونی این روش ها و شکل های اعتراضی، همگی با روش و مشی مبارزاتی مسالمت آمیز( اما انقلابی) امام منطبق بود. امام، خود در به کارگیری برخی از این شیوه ها نظیر صدور اعلامیه، انجام سخنرانی های افشاگرانه علیه رژیم، مصاحبه با مطبوعات و رسانه های خارجی حضور فعال داشتند و مستقیم و غیر مستقیم برخی دیگر از این شیوه ها نظیر اعتصابات، راهپیمایی های عمومی و... را توصیه و حمایت می کردند. #علی_ریاحی_پور @marghoomat