#عبادت_در_عبادت به این کلام امیر المومنین علیه السلام توجه کنیم: مَالْمُجاهِدُ الشَّهِيدُ عِنْدَ اللهِ بِأعْظَمَ أجْراً مِمَّنْ قَدَرَ فَعَفَّ لَكادَ الْعَفِيفُ أنْ يَكُونَ مَلَكاً مِنَ الْمَلائِكَةِ. اَجر مجاهد شهيد از انسان پاكدامني كه مي تواند گناه كند، ولي بر اثر پاكدامني از آن پرهيز مي كند، بيشتر نيست و چه بسا كه انسان عفيف در شمار فرشتگان الهي باشد./نهج البلاغه، حكمت ۴۷۴ اگر مطلب قبلی درباره عبادت بودن کار و امرار معاش، ملاحظه کرده باشید ( این مطلب 👈 https://eitaa.com/mehshekan/1695) ) وقتی از نگاه دین، مشخص شد لحظه به لحظه که مشغول کار هستیم، داریم عبادت و بندگی خدا را می کنیم. حال با توجه به سخن حضرت امیر(ع)، می توان عبادت در عبادت داشت! توضیح آن که، وقتی نفْس کار، عبادت الهی شد، آنگاه اگر در حین کار، خود را از معصیت و آلوده شدن حفظ کردیم و از گناهانی که معمولا در هر شغلی سراغ انسان می آیند مثل رشوه، کم کاری، رابطه ی نامشروع، کم فروشی، تقلب در اجناس، و... ، عفت و تقوا ورزیدیم و از آن ها دوری کردیم، این عفیف بودن اجر و پاداشی چون مجاهدِ شهید دارد. بنابراین خود کار که عبادت است، حالا متوجه شدیم دوری از گناه و وسوسه های شغلی هم عبادت مضاعف محسوب خواهد شد. واقعا تاکنون چنین نگاهی به شغل و کار داشتیم؟! آری، می توان با این باور، مسئول یا مشغول کار و خدمت بود. #سعیدحیدری @mehshekan