هنگامی کـه بـه دویدن بـه سوے تـو فکر می‌کنم ، جـز تو را نمی‌بینم ، خستگے معنایے ندارد و آرامش فقط در آغـوش تو یافت می‌شود . . . امّا وقتی پردهٔ خیال کنار می‌رود ، با «من» روبه‌رو می‌شوم ؛ دست و پاے زنجیر شدهٔ دلـم را می‌بینم ، چشمانم کـه هـمـه چیز را می‌بیند الّا تو ، گویے خستگیِ من تنها برای تو معنا می‌گیرد ! و آغـوش تو تـنـهـا تخیّلے شیرین و تمنّایے بـر لـب شده است . . . فلك ، نـالـان از ادعای مـن و مـن ، مفتون از ادعای خویش ! از بلندپروازی عـقـاب دم می‌زنم ، اما بـه اندازهٔ جوجه مرغی پَر نمی‌زنم . . . مثل طـاووس ، زیبایے پر و بال زمین‌گیرم کرده ، بـه جاے پرواز ، نگاه می‌کنم . . . در تئاتر رؤیاها فقط نقشِ «معین» را بازی می‌کنم ؛ فریفتهٔ نقابے شده‌ام که دیگران بر مـن نهاده‌اند ، در نـقـش خود فرو رفته‌ام ، دروغِ خود را باور کرده‌ام ، پاے راه رفتن ندارم و توهم پرواز زده‌ام . . . اما باز چشمانم را می‌بندم ، بـه روے پردهٔ خیال هـمـه چیز زیباتر است ، آنجا ، هـمـه چیز تویے . . . _ تـخیّـل مےکنمـ آغـوش گـرمـت را چـه شـیـریـن است . . . « پردهٔ خیال » #معین نوشته‌ای که تقریباً فقط خودم می‌فهممش . . . ۲۴ شهریور ۱۴۰۲