بـا اجـازه شـمـا ، بـه اعـتـبـار نـام شـیـعـه و شـال سـبـزم ، سـلام مـادرم ! مـادرم ؛ چـقـدر قـنـد دل آب می‌کـنـد ایـن‌گـونـه خـطـاب کـردنـت ؛ انـگـار دلـم مےخـواهـد بـه جـاے تـمـام حـرف‌هـای نـگـفـتـه‌ام فـقـط بـگـویـم مـادر . . . حـرف‌هـاے نـگـفـتـه‌ام را می‌دانی خـب ! از دلـم کـه خـبـر دارے ، ، ، می‌دانـم مادرانـه از چـشـمـانـم هـمـه چـیـز را می‌خــوانے و راســت و ریـــســـت می‌کـنے کـارهـایـم را . . . امـا خـب، شـایـد گـاهـے چـشـم بـه دهـانـم دوخـتـه‌اے تـا بـگـویـم مـادر و بـی‌درنـگ بـگـویے : جـانـم؟! مـادر، می‌دانـم پـسـر خـوبـی نـیـسـتـم ؛ می‌شـود دسـتے بـه سـرم بـکـشی و سـربـه‌راهـم کـنے ؟! مـا پـسـرهـا اصـطـلـاحـاً «مـامـانے» هـسـتـیـم ؛ شـایـد گـاهے بـه روی خـودمـان نـیـاوریـم ، ولـی بـه نـگـاه مـادرانـه و آغـوش گـرم شـمـا مـحـتـاجـیـم. مـےشـود نـگـاهـم کـنـے؟! دسـتـم را بـگـیـرے و مـانـنـد بـچـه‌ها از ایـن خـیـابـانِ پـرهـیـاهـوےِ دنـیـا رَدَم کـنـی؟! ایـن نـفْـسِ مـا و رفـیـقـش شـیـطـان قـصـد جـانـم را کـرده‌انـد... مےتـرسـم مـوفـق شـونـد و نـگـذارنـد بـه رؤیـاےِ شـیـریـن خـودم بـرسـم؛ رؤیـاے شـیـریـنِ سـردارےِ مـهـدےِ شـما ! کـه بـه لـطـف شـمـا بـه آن خـواهـم رسـیـد . . . تـمـام حـرفـم هـمـیـن اسـت ؛ بـهـار مـن گل نـرگـس اسـت و می‌خـواهـم در ایـن زمـسـتـان جـان‌سـوز پـنـاهـم بـاشـیـد . «سـلام مـادرم» ✍️ #معین حـرم مـادرم ، ۲۵ اسـفـنـد ۱۴۰۱