. هـمـان لـحـظـہ‌اے کـہ‌ خـاک دسـتـانـم را بـہ‌ روے قـبـر خـاکے تـو تـکـان دادم ، هـمـان لحظاتی کـہ‌ بـچـہ‌هـا را بـہ‌ خـانـہ‌ می‌بـردم و خـودم را کـنـار تـو جـا می‌گـذاشـتـم ، قـدم‌هـاے کـوچـک بـرمی‌داشـتـم و گـاهے بـہ‌ عـقـب نـگـاه می‌کـردم ، هـمـان لـحـظـہ‌هـایـے کـہ‌ عـلـت رو گـرفـتـن‌هـا و دسـت بـر دیـوار گـرفـتـن‌هـایـت را فـهـمـیـدم ، جـان دادم ! عـلےِ تـو ، سـال‌هـاسـت کـہ‌ جـان داده اسـت . . . ! فـاطـمـہ‌ جـان ! بـدون تـو عـلے بـودن سـخـت اسـت ، خـیـلی سـخـت ؛ آنـقـدر کـہ‌ یـک‌شَـبـه پـیـر شـدم ، ایـن مـحـاسـن سـفـیـد سی‌سـال اسـت کـہ‌ بـا مـن اسـت ؛ مـن ایـن‌هـا را در غـم دورے تـو سـفـیـد کـرده‌ام . شـایـد بـهـتـر اسـت سـخـتـےهـاے مـرا از دل چـاه بـپـرسی ! در نـبـود تـو ، رفـاقـت مـا صمیمی شـده . . . مـردم کـہ‌ می‌گـویـنـد سےسـال ، امـا خـدا مـےدانـد بـراے مـن چـگـونـہ‌ گـذشـت ؛ ثـانـیـہ‌‌هـاے فـراق سـال‌هـا می‌گـذرد و مـن عـمـری‌سـت مـرده‌ام . ایـن بـار کـہ‌ بـہ‌ مـسـجـد مے‌آمـدم لـحـظـہ‌ شـمـاری می‌کـردم ، ایـن‌بـار تـو بـہ‌ دنـبـال مـن نـبـودی ، مـن بـہ‌ شـوق پـروازِ بـہ‌ سـوے تـو قـدم بـرمی‌داشـتـم . مـرغـابےهـا هـم کـہ‌ آمـده‌انـد و دامـن‌گـیـر مـن شـدنـد ، چـشـمـانِ مـشـتـاق مـرا کـہ‌ دیـدنـد ، رهـایـم کـردنـد . در سـجـده بـودم کـہ‌ مـژدهٔ دیـدارت بـہ‌ مـن رسـیـد ، بـہ‌ خـداے عـلے قـسـم ! بـعـد عـمـرے مـرگ ، حـیـات تـازه گـرفـتـم ! از شـوق وصـال تـو ، کـعـبـہ‌ دوبـاره شـکـاف بـرداشـت . . . «شوق وصال» شاید ✍️ 💔 ۱۹ رمضان ۱۴۴۴، ۲۱ فروردین ۱۴۰۲