#حدیث_روز ‏امام باقر علیه السلام‏ مَا مِنْ عَبْدٍ إِلَّا وَ فِي قَلْبِهِ نُكْتَةٌ بَيْضَاءُ فَإِذَا أَذْنَبَ ذَنْباً خَرَجَ فِي النُّكْتَةِ نُكْتَةٌ سَوْدَاءُ فَإِنْ تَابَ ذَهَبَ ذَلِكَ السَّوَادُ وَ إِنْ تَمَادَى فِي الذُّنُوبِ زَادَ ذَلِكَ السَّوَادُ حَتَّى يُغَطِّيَ الْبَيَاضَ فَإِذَا غَطَّى الْبَيَاضَ لَمْ يَرْجِعْ صَاحِبُهُ إِلَى خَيْرٍ أَبَداً وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ «كَلَّا بَلْ رانَ عَلى قُلُوبِهِمْ ما كانُوا يَكْسِبُونَ» هیچ بنده‌ای نیست جز آنکه در قلبش نقطه سفیدی است، و هرگاه گناهی کند در آن نقطه سیاهی برآید، اگر توبه کند آن سیاهی برود، و اگر دنبال گناه رود سیاهی بیفزاید تا آنجا که همه سفیدی قلب را فرو گیرد، و چون آن سفیدی از سیاهی گناهان پوشیده شد دیگر صاحب آن قلب سیاه هرگز به‌خوبی و صلاح برنگردد، و این است فرموده خدا «هرگز چنین نیست (که آن‌ها گمان می‌کنند) بلکه به سبب آنچه کرده‌اند بر دل‌هایشان زنگار بسته است» (سوره مطففین، آیه ۱۴). الکافی، ج ۲، ص: ۲۷۳