گفت: «ما در حال تأسیس یه دانشگاه تو کابل هستیم. این دانشگاه که مستقیماً از وزارت علوم ترکیه تأمین و هدایت میشه، مخصوص زنان هست و از ابتکارات «رولا غنی» از بانوان تراز اوّل کشور خودتونه که فعّالیّت خودش رو دنبال میکنه.» خیلی خوشحال شدم که باز هم وارد فضاهای علمی میشوم. گفتم: «خیلی عالیه! میشه بگین چه رشته‌هایی رو دنبال میکنه؟» گفت: «وقتی مکانش در «تپّه مرجان» باشه و شما و سه چهار نفر از دیگر زنان مؤثّر و روشنفکر اینجا به تدریس و تربیت دانشجوهاش مشغول باشین، قطعاً در دو رشته بیش‌ترین فعّالیّتش رو دنبال خواهد کرد: اوّلیش در رشته مطالعات بانوان با استفاده از متون اسناد بین‌المللی مثل سلسله اسناد 20 (منظورش 2020 و 2030 و 2040 و...) و دوّمیش هم مطالعات ژنتیکی بانوان...» خوب بود. هر دو رشته را کار کرده بودم و می‌دانستم که اگر تیم را قوی بچینیم، میتوانیم از عهده آن بربیاییم. با این جملات، دیدار آن روزمان تمام شد: «خیلی دقّت کنین، فعلاً وارد هیچ عرصه سیاسی نشین! شما حدّاقل تا 2سال به شأن استادی و علمی گذشته‌تون برگردین. بعدش برای فعّالیّتهای اجتماعیتون فرصت بسیاره و برنامه خاصّ خودش رو میخواد! جسارتاً هنوز مجرّدین؟» گفتم: «بله!» گفت: «امیدوارم به این نتیجه رسیده باشین که ازدواج خیلی دست‌و‌پا‌گیره و... دیگه لازم به توضیحش که نیست؟» گفتم: «نه، متشکّرم! می‌دونم!» بچّه‌ها توانستند از طریق یک نرم‌افزار خاص به دفترچه یادداشت ماهدخت پی ببرند و هکش کنند. طبق آن دفترچه، ماهدخت فقط در حال تحلیل و بررسی دو تا سؤال بود: اوّل اینکه: کجاست؟ دوّم اینکه: به چه حسّاس است؟ در ارتباطی که آن شب از ماهدخت رمزگشایی کردیم به این مطلب رسیدیم: «اینجا خبری نیست و ظاهراً با اینا در ارتباط نیست. میخوام برم پیداش کنم!» رمان #نه ادامه دارد... @Mohamadrezahadadpour