بیات نفس عمیقی کشید و گفت: «دور از جونتون. نه. بعیده. ولی شما خیلی مراقب باشید. بالاخره شما آدم موفقی هستید و جای یه عده از خدا بی‌خبر رو تنگ کردین.»
بقیه‌اش تعارف بود. هم داود حدس زد که فحوای کلام بیات، هشدار است و هم بعدش به این نتیجه رسید که حتی فرشاد هم تاحدودی اطلاع داشته اما چون نمیخواسته خودش این نکته را مطرح کند و دلش نمی‌آمده که خطر را به داود گوشزد کند، گردنِ بیات انداخته تا او به داود بگوید.
و داود ...
اصلا داود نه، هر کسی که جای داود باشد به هم میریزد و هَنگ میکند! از سویی فکرش درگیرِ بساط عقد و عروسی و وصال به الهام ... و از طرف دیگر هشدار برای حفظ امنیت جانی و هشیاری در برابر یک مشت منافقِ مُزَلَّفِ نچسب!
اما داود...
تصمیمش را گرفته بود. مرد رفتن و کوتاه آمدن و جازدن و از این دست کلمات نبود. بخاطر همین، آخر صحبتش با بیات، وقتی بلند شده بودند و بیات میخواست خداحافظی کند، همانظور که داود دست بیات در دستش بود و به گرمی میفشرد، گفت: «انشاءالله ما فرداشب که شب میلاد امام حسن مجتبی است، همین جا جشن عقدمون هست. کارت دعوت نداریم. اما از شما و مادر بزرگوارتون و کلا با خانوادتون دعوت میکنیم که انشاءالله تشریف بیارین.»
بیات که دید اصلا انگار نه انگار، بلکه داود قصد دارد با برگزاری مراسم عقدش در مسجد محله صفا و گرفتن یک جشن تاریخی در آن شهر، همه حاشیه‌ها را بشوید و ببرد، در حالی که دهانش باز مانده بود و ته لبخندی به لب داشت، گفت: «مبارکه حاج آقا. حتما خدمت میرسیم. این مدلیش ندیده بودیم تا حالا! مردونه و زنونه همین جاست؟»
فرشاد که قشنگ داشت میخندید گفت: «نخیر! حاجی فکر همه جاشو کرده. مسجد مردونه است. خونه بغلی... خونه سلطنت خانم و اینا هم زنونه است.»
سپس فرشاد رو کرد به داود و گفت: «راستی خانمم گفت از شما شماره خانمتون بگیرن تا ببینن کجا میخوان برن آرایشگاه؟ دوس دارن با عروس خانم و به خرج حاج آقا باشن.»
داود هم نه‌گذاشت و نه‌برداشت و گفت: «نمیخوای خودتم با خودم یه سر بیایی سلمونی؟ یه خط بنداز لااقل! مهمون من!»
🔰شب عروسی
اول بگویم که آن شب قرار بود که احمد و صالح، همه بچه‌ها را بپیچانند و با خود به گلزار شهدا ببرند و مثلا افطاریِ وحدتِ دو تا تیم بدهند. اما مگر میشود سرِ بچه‌های پایین را شیره مالید؟ مگر میشود شب عقد کنان باشد و آنها را قال گذاشت؟ مگر میشود خبری در محل باشد و به آنها بگویید خبر خاصی نیست؟! مگر دوران قدیم است که هر وقت خوارمادرمان می‌خواستند به بازار و یا خرید بروند، می‌گفتند «ما بریم دکتر و آمپول بزنیم و بیاییم.» ؟ مگر آن دوران است؟ نخیر آقا. دوران عوض شده و بچه‌ها روشن(بخوانید هیولا)تر از دوران من و شما هستند. نشان به آن نشان که احدی از بچه‌ها سوار اتوبوس نشد و همه بسانِ سروقامتانِ در برابرِ بادهای خزان ایستادند در مسجد تا ببینند چه خبر است آن عروسیِ کَذا؟!
ابتدا اجازه بدهید سری به خانه سلطنت و مملکت بزنیم. از عصرش شروع میکنم. سلطنت و مملکت و گوهر و سه چهارتا از خودشان عتیقه‌تر، معصومه‌خانمی که قبل از انقلاب آرایشگر بوده اما با پیروزی شکوهمند انقلاب، ایشان هم شکوهمندانه توبه کرد و به جای «زَری بَزَک» به «حاج خانم معصومه» ارتقای مقام پیدا کرده بود و با همان برند شوهر نموده بود، را دعوت کردند به خانه سطلنت و مملکت تا آنها را خصوصی بیاراید.
از خدا که پنهان نیست، از شما چه پنهان، معصومه خانم دور از چشم آقاشان گاهی بخاطر دل خودش هم که شده، صورت این و آن را بند می‌انداخت. اما به حکم سلطنت، آن روز آمده بود که از آن چهره‌های دهه بیست و سی، مانکن‌های دوران اعلی حضرت همایونی بسازد و بتراشد. البته که معصومه هم اهل غش در معامله نبود و تمام هنرش را به سرپنجه‌هایش سپرد تا آن پیردختران را بسانِ الهام بیاراید.
البته که حفظ سلسله مراتب از اوجب واجبات در این امر بود. ابتدا تیمسار سلطنت را بندی انداخت چه انداختنی. پوست صورت سلطنت را کرد لنگه پوست هلو. به جان عزیزتان قسم همان بند کافی بود اما به صورتش صابونِ مارکِ عروس زد و گفت برو در برابر آفتاب بنشین تا اندکی بُرُنزه شود و سپس با دو تا صافکاری و نقاشی کار را دربیاورم.
نفر بعد، مملکت خانم بود. مملکت قشنگ مشخص بود که از دورانِ جاهلیتِ جوانی به پوستش میرسیده. در احوال و اخبارش آمده که در دهه دوم و سوم و بلکه حتی چهارم زندگی اش، هفته ای دو سه بار پوست خیار و پوست سیب قرمز و گاهی پوستِ نازکِ میوه‌های تابستانی روی پوست صورتش می‌انداخته و دو سه ساعت به همان حالت میخوابیده تا قشنگ جذب کند. یعنی وقتی که کسی نمیدانسته ماسک چیست؟ ماسک طبیعی می‌انداخته بزرگوار! لذا با یک دور بند انداختن، صورتش شد ماه! اصلا چرا ماه؟ ماه هم دو سه تا لک و لوک دارد. از ماه هم قشنگ‌تر شد.
#یکی_مثل_همه۳
ادامه👇