ای سایه‌ی دروغ بر دیوارِ قرن، با باد خواهیم سپردت به کوچه‌های خاموشِ تاریخ. نامت، پوسیده‌تر از شب‌پره‌ها، در لابه‌لای تقویم‌ها گم خواهد شد. ما، فرزندانِ آفتابیم، و انتقام را چون خوشه‌های رسیده‌ی خشم، از شانه‌های صبر درو خواهیم کرد. هر تیر، دعایی‌ست که از گلوگاهِ کوه به سمتِ ظلم رها می‌شود. قدس نفس خواهد کشید دوباره، وقتی گام‌های ما روی خرابه‌های غرورت گل می‌کارد. و آن‌گاه، جهان خواهد دانست ایران، نامی‌ست که مرگِ ستم را با لبخندِ روشنِ خون، امضا می‌کند. #محمدجواد_قیاسی @mohammad_javad_ghiasi