یکی از دوستان کتاب راهبرد تربیت اخلاقی را خوانده و بخش اول آن را این گونه خلاصه کرده است: * خلاصه‌ای از راهبرد تربیت دینی (بخش اول) ۱. ضرورت داشتن «راهبرد ‌‌تربیتی»: تربیت یک امر «تدریجی و زمان‌بر» است و انسان باید برای رسیدن به نتیجه «مداومت و استمرار» به خرج دهد و بر روی اهداف خود «متمرکز» شود. از سوی دیگر، اهداف تربیتی نیز بسیار زیاد است و عمر و امکاناتِ محدود انسان، کفافِ رسیدن به همه‌ی آن‌ها را نمی‌دهد. لذا حتماً باید به دنبال یک راه میانبر باشیم و تأثیر‌‌گذار‌‌ترین نقطه‌ی تربیتی را بیابیم تا با سرمایه‌گذاری بر روی آن به بیشترین بازدهی برسیم. ۲. علما‌‌ و مربیان اخلاق، در خصوص «مهم‌ترین اقدام تربیتی» ایده‌هایی عرضه کرده‌اند از قبیل: جهاد با نفس، مراقبه، صبر، تقوا، عمل به واجبات و ترک محرمات، عمل به تکلیف، توجه به امام زمان، توسل و... ۳. هریک از نظرات پیش‌گفته ادله و مستنداتی دارد. جمع میان این ادله و رفع تعارض آنها اقلا با چهار راه حل امکان‌پذیر است. ما از میان آنها، «راه حل منازلی مرحله به مرحله» را اختیار کردیم. این راه حل می‌‌گوید که تربیت، مراحل و منازلِ مختلفی دارد و هر مرحله و منزلی نیز به یک راهبرد خاص نیاز‌‌مند است. دستورات متفاوت اخلاقی از سوی عالمان نیز هر یک ناظر بر مرحله‌ای خاص صادر شده و لذا تعارضی میان اقوال علما وجود ندارد . ۴. سوال خود در خصوص راهبرد تربیتی را به قرآن عرضه کنیم و پاسخ قرآن را به دست آوریم. سه شیوه برای برای کشف راهبرد تربیت اخلاقی، از قرآن وجود دارد. الف: استناد به قول خدا (یافتن کلمات پرتکرار که عبارت بودند از: تقوا، عبودیت، اطاعت، جهاد) ب: استناد به فعل خدا در نزول تدریجی (که نشان می‌دهد خداوند در مراحل اولیه‌ی دعوت و در سوره‌های مکی بیشتر به مفاهیم توحید، معاد، حق و باطل، مبارزه پرداخته است.) ج: استناد به تقریر خداوند در روش تربیتی انبیا (همه‌ی انبیا دعوت خود را با شعار توحید و نفی شرک و عبودیت دیگران آغاز کرده‌اند و خداوند این عمل را با تقریر خود تأیید نموده است.) ۵. دستاورد نهایی این است که راهبرد تربیت قرآن، ایمان و عمل است. آن عناوین، علی‌‌رغم کثرتی که دارند به یک حقیقت واحد، یعنی ایمان و عمل بر‌‌می‌‌گردند. ۶. ایمان: ایمان یک باور و گرایش قلبی است. متعلق ایمان در قرآن، مفاهیم نا‌‌محسوسی از قبیل خدا، فرشتگان، معاد، انبیا و امامان معصوم است که به دلیل نا‌‌محسوس بودن‌‌، ایمان به آنها، «ایمان به غیب» نام دارد. خداوند ایمان تمامی انسان‌ها را مورد راستی‌‌آزمایی قرار می‌‌دهد. ۷. عمل: ایمان و عمل رابطه‌ای دو‌‌‌سویه دارند. ایمانِ حقیقی، مستلزم عمل است؛ انجام عمل نیز باعث ایجاد و تقویت ایمان می‌‌شود. تنها مرجع تعیین‌کننده‌ی عمل ایمانی، خود دین و منابع آن است. لذا برای رسیدن به خدا و معنویت، تنها باید طبق روش‌های معرفی شده عمل نمود و روش‌های دیگر مردود است و با عبودیت منافات دارد. ۸. تقدم ایمان بر صفات اخلاقی: اخلاق و ایمان دو دستگاه جدای از هم و موازی با هم نیستند. اخلاق، ثمره و جلوه‌‌ی ایمان و عبودیت و بندگی است. رعایت امور اخلاقی بدون داشتن ایمان یک فریب است و ضمانت اجرایی ندارد و فرد و جامعه را به تعالی نمی‌رساند. ۹. ایمان یک ارزش مولّد و مادر است که اگر ایجاد شود، سایر فضایل اخلاقی را مانند آهن‌ربا به دور خود جمع می‌کند. لذا باید در تربیت بیش از تاکید بر داشتن فضایل اخلاقی به داشتن ایمان تکیه کرد. ۱۰. تعریف معنویت و تفاوت‌های معنویت اسلامی با تربیت اخلاقی(به معنای نهادینه‌سازی فضایل اخلاقی). 🍁☘🍁