🔶حضرت امام علی بن محمد الهادي النقي (علیه السلام) فرمودند: «قرآن حق است و اختلافى ميان امت در تنزيل و تصديق بدان نيست؛ پس اگر قرآن، به تأیید و حقانیت روایتی شهادت دهد و گروهی از امت آن روایت را منکر شوند، لازمست بر آنان که به صدق روایت اقرار نمایند، از آنجا که همه امّت بر اصلِ صحّت قرآن، اتفاق نظر و اجماع دارند‌؛ حال اگر آن گروه نپذیرد و [روایت موافق قرآن را] منکر شود، لزوما باید از ملّت اسلام خارج شوند ... أَوَّلُ خَبَرٍ يُعْرَفُ تَحْقِيقُهُ مِنَ  اَلْكِتَابِ وَ تَصْدِيقُهُ وَ اِلْتِمَاسُ شَهَادَتِهِ عَلَيْهِ خَبَرٌ وَرَدَ عَنْ رَسُولِ اَللَّهِ صلی الله علیه و آله حَيْثُ قَالَ إِنِّي مُخَلِّفٌ فِيكُمُ اَلثَّقَلَيْنِ  كِتَابَ اَللَّهِ وَ عِتْرَتِي أَهْلَ بَيْتِي..» ✔️سپس امام هادی (علیه السلام) به عنوان اولین مصداق این حکم، یعنی تصدیق روایت بر اساس آیات حضرت قرآن، به «حدیث ثقلین» اشاره نموده و آیات ۵۵ و ۵۶ سوره مائده را مؤید این حدیث گرانقدر دانستند. 📔تحف العقول ج ۱، ص ۴۵۸؛ بحارالأنوار ج ۵ ص ۶۸؛ مسند الإمام الهادي علیه السلام، ج۱ ص۱۹۸