خندۀ پایانیِ سرهنگِ بازنده در خیابانهای تهران که شاید استمرار خندههای «شیشلیک» در ترکیب با «زخم کاری» مهدویان باشد، نه تنها راه اصلاحی را در پیش نمیگذارد، بلکه هرگونه امیدی را از جامعه میزداید. باید دید مهدویان از پس این حس نهیلیستیک، به سوی اعلام «مرگ خدا» میرود یا از ظهور امید پردهبرداری میکند.
پ.ن: شاید بالا و پایین شدنهای سریع مهدویان در نسبت با سیستم، که بیمناسبت با طیفی از حزباللهیها نیست، برخاسته از درکی گسسته از سنت اسلامی_ایرانی از انقلاب اسلامی باشد.