اذان هایده 🔺معین خواننده لس آنجلسی پس از مرگ هایده گفت:«یک بار با هایده دعوت شدیم تل آویو برای کنسرت. با هم به اورشلیم (بیت المقدس) رفتیم. هایده در کنار مسجدالاقصی شروع کرد با صدای بلند اذان گفتن. آن قدر بلند که همه کسانی که دور و بر مان بودند متوجه شدند.» 🔺اذان هایده کنار مسجد الاقصی، بعد از یک کنسرت جذاب که به دعوت اسراییل انجام شده، چقدر دینی است، چقدر اخلاقی است، چقدر نشان دهنده شجاعت و جسارت است، چقدر نشان دهنده موحد بودن است؟ این منطق ایرانی های لس آنجلسی است. تربیت شدگان منطق پهلوی. 🔺امام بارها این خاطره را تعریف کرده، که در زمانی که جنوب کشور تحت اشغال انگلیسی ها بود، تاجر انگلیسی سر ظهر رسید و دید یک نفر رفت بالای بلندی شروع کرد جملاتی را فریاد زدن و جماعت بسیاری به طرف آن ساختمان هجوم بردند. تاجر ترسید از مشاورش پرسید چه شده؟ آشوب شده؟ به تجارت من آسیب نرسد؟ وقتی فهمید نه این یک رفتار عادی هر روزه است و ضرری برایش ندارد، گفت خوب آنقدر فریاد بزند که گلویش پاره شود. 🔺دیده اید یک مشت سلبریتی اسکل هشتک میزدند لعنت به جنگ؟ پاپ هم تازگی همین موضع را گرفته. بله خوب لعنت به جنگ. چون آدمها برای صلح و دوستی و صمیمیت خلق شده اند. حالا لطف میکنید به جنگ طلب هم لعن بفرستید؟ جنگ طلب کیست؟ غاصب ظالم یا مدافع عزت و هویت؟ بقیه اش را نمیگویند. فقط لعنت به جنگ. این صلح طلبی با ظالم میسازد. زیر سایه ظالم نفس میکشد. او را زنده میکند. این صلح طلبی خود خود جنگ طلبی است. 🔺اذان هایده همانقدر جدی است که صلح طلبی و نوع دوستی و دل رحمی تان برای کودکان. «طوفان اقصی» فقط کمر اسراییل را نشکست، مهمترین کارکردش بر ملا کردن حقیقت امور بود. حقیقت غرب، حقیقت نظام بین المللی، حقیقت حقوق بشر، حقیقت آزادی خواهی، حقیقت پاپ، حقیقت صلح خواهی و ضدیت با جنگ. حقیقت غرب پرستهای داخلی. @ali_mahdiyan