مولا علی (ع) وقتی دست مبارک از خاک قبر زهرا سلام علیها برداشت، اندوه و غم بر دلش هجوم آورد و سيلاب اشک بر گونه‌هایش جارى شد، پس رو کرد به جانب قبر رسول خدا( ص) و فرمود: ‌ سلام بر تو اى رسول خدا. سلامی از طرف من و دخترت، و حبیبه‌ات، و نور دیده‌ات، و زائرت، و کسی‌که هم‌اکنون در جوارت فرود آمده و به سرعت و زودتر از دیگران به تو ملحق شده است. • اى فرستاده‌ی خدا! از مرگ و دوری فاطمه، دختر برگزيده و پاکت، پيمانه‌ی صبرم لبريز شده و طاقت و توانم با رفتنش از دست رفته است... ‌ اى رسول خدا! امانتی که به من سپرده بودی گرفته شد. و زهرا خیلی سریع از دستم ربوده شد. چه‌قدر اين آسمانِ نيل‌گون، و زمين تيره در نظرم زشت جلوه می‌کند..