کنده بودند و هیچ جسدى نبود که سر در بدن داشته باشد و از هر کس مى‏پرسیدند باز کسى آنها را از یکدیگر تشخیص نمى‏داد. ولى امام سجاد (علیه السلام) هر جنازه‏اى را که نزد او مى‏آوردند تا دفن نمایند، نام و نشان او را به آنان مى‏گفت و تمام هاشمیین و اصحاب را معرفى فرمود، در آنروز که امام سجاد (علیه السلام) بدنها را معرفى مى‏کرد گریه‏ها و ناله‏ها بود که به آسمان بلند مى‏شد و اشکها بود که مثل سیل، سرازیر مى‏گردید، و زنهاى بنى اسد موها پریشان کردند و لطمه‏ها بر سر و صورت زدند که حد نداشت. پس از آنکه همه بدنها را دفن کردند امام سجاد (علیه السلام) خود به سوى جسد مطهر پدر رفت و آنرا در بغل گرفت و با صداى بلند گریست، آنگاه به جایگاه مرقد مطهر آمد و اندکى خاک برداشت ناگهان قبرى آماده و صندوقى شکافته پیدا شد. دستهاى خود را زیر بدن برد و فرمود: بسم الله و بالله و فى سبیل الله و على مله رسول الله صدق الله و رسوله، ما شاء الله لا حول و لا قوه الا بالله العظیم. آنگاه بدن را به تنهایى و بدون کمک بنى اسد در قبر گذاشت و به آنان فرمود: غیر از شما کسان دیگرى هم هستند که به من کمک مى‏کنند؟ چون بدن مطهر را در قبر گذاشت صورت بر آن رگهاى بریده گذاشت و گفت: طوبى لارض تضمنت جسدک الطاهر، فان الدنیا بعدک مظلمه، و الاخره بنورک مشرقه، اما اللیل فمسهد، و الحزن سرمد، او یختار الله بیتک دارک التى انت بها مقیم، و علیک منى السلام یابن رسول الله و رحمه الله و برکاته. خوشا به حال سرزمینى که جسد تو را در بر دارد، پدر جان! دنیا بدون چراغ وجودت تاریک گشته و آخرت با نور تو روشن شده است، شب خواب را از چشم ما ربوده و اندوهمان دائمى گشته است، مگر خداوند براى ما همان جائى را برگزیند که تو هم اکنون در آن اقامت گزیدى وعلیک منى السلام و رحمه الله و برکاته. روى قبر را پوشید و بر آن نوشت: هذا قبر الحسین بن على بن ابیطالب الذى قتلوه عطشاناً غریباً. اى مردم بدانید! این مرقد مطهر حسین بن على (علیه السلام) است که در کنار رود فرات او را با لب تشنه، غریبانه شهید کردند. پس از انجام مراسم دفن پدر، به سوى جنازه عمویش عباس رفت، او را به همان حالتى دید که ملائکه آسمانها را مات و مبهوت و حوریان بهشتى را گریان و نالان کرده بود، خودش را روى جنازه عمو انداخت گلویش را مى‏بوسید و مى‏گفت: على الدنیا بعدک العفا، یا قمر بنى هاشم منى السلام من شهید و رحمه الله و برکاته بعد از تو خاک بر سر اهل دنیا اى ماه بنى هاشم! سلام و درود بر تو اى شهید راه خدا و رحمت و برکات او بر تو باد! قبرى براى بدن ابى الفضل تهیه کرد و باز از بنى اسد کمک نگرفت به تنهائى بدن را در قبر گذاشت و به آنان فرمود دیگرانى هستند در این مورد با من همکارى کنند ان معى من یعیینى؟. بله تنها اجازه داد بنى اسد در مراسم دفن سائر شهدا با او همکارى کنند، و دو موضع را براى آنها مشخص فرمود و دستور داد آنجا را حفر کردند، در موضع اول بنى هاشم و در دیگرى اصحاب بزرگوار را دفن نمود. @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ در این سفر دور گروهی از برادران و خدمتکاران به همراه حضرت معصومه(ع) بوده اند) وقتی که به ساوه رسیدند، حضرت معصومه(ع) بیمار شد، پرسید از این مکان تا قم چقدر راه است؟ عرض کردند: ده فرسخ، به خدمتکار دستور داده که به جانب قم رهسپار گردند،‌به این ترتیب به قم آمد و به منزل موسی بن خزرج بن سعد اشعری که از اصحاب امام رضا(ع) بود، وارد شد. اما روایت صحیح تر این است که: چون خبر ورود آن بانوی با عظمت حضرت فاطمه معصومه(ع) به آل سعد رسید، همگی به اتفاق به استقبال او رفتند تا او را به قم دعوت کنند، در میان آنها موسی بن خزرج به کاروان حضرت معصومه(ع) رسید، زمام شتر آن حضرت را گرفته و به طرف قم آمد و در منزل خود با کمال افتخار از آن بانو پذیریی کرد، ولی پس از 16 یا 17 روز آن بانوی ارجمند، رخت از جهان بربست و پسران سعد را در سوگ خود نشانید. اما دلها بسوزد: راوى گوید: گماشتگان ابن زیاد، اسیران و اهل بیت عصمت علیه السّلام و مبارک امام علیه السّلام را به سمت شام شوم حرکت دادند همین که به نزدیک دمشق رسیدند، ام کلثوم علیه السّلام به شمر بن ذى الجوشن، فرمود: از تو درخواستی دارم. شمر گفت : حاجت تو چیست ؟ ام کلثوم فرمود: چون ما را داخل شهر مى نمایید از دروازه اى ببرید که تماشاچیان و تردد کنندگان در آن کم باشند؛ و به لشکریان خود بسپار که سرها را از میان محمل ها و کجاوه ها بیرون آوردند و اندکى از ما دور ببرند؛ تا خوارى و خفت ما مقدارى کم شود. آن نانجیب از راه بغى و عدوان و کفر و طغیان بر ضد خواهش آن مکرمه دوران، امر نمود که سرها را بر بالاى نیزه زدند و در وسط محمل ها نگاه داشتند و آل رسول را بر همین حال از راهى وارد دمشق نمودند که ازدحام خلق در آن بسیار بود. سپس ایشان را بر در مسجد جامع نگاه داشتند، در آن مکانى که اسیران کفار را نگاه مى داشتند .