خدا را براى خدا بخوانيم‏ قرآن از كسانى كه خدا را بخاطر خود مى ‏خوانند و فقط در مشكلات به سراغ او مى ‏روند و در غير آن خدا را فراموش و يا حتى انكار مى ‏كنند، به شدت انتقاد كرده است: «فَاذا رَكِبوُا فِى الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصينَ لَهُ الدّينَ فَلمَّا نَجَّاهُمْ الىَ الْبرِّ اذاهُمْ يُشْرِكوُن» «سوره عنكبوت، آيه 65» هرگاه بر كشتى سوار و در آستانه غرق شدن قرار گيرند، با اخلاص خدا را مى ‏خوانند، اما همين كه به خشكى پا گذاشتند و نجات يافتند مشرك مى شوند. هر دم که سرت به درد آید نالان شوی و سوی من آیی چون درد سرت شفا بدادم یاغی شوی و دگر نیایی به هرحال، كار براى خود، نفس‏پرستى است. كار براى مردم، بت‏پرستى است. كار براى خدا و خلق، دوگانه‏پرستى است. و كارِ خود و خلق را براى خدا كردن، خداپرستى است. ( تفسیر نماز؛ استاد قرائتی ، ص 64)