كلمه «ربّ» يا از ريشه «رَبَىَ» به معناى رشد و تربيت گرفته شده و يا از واژه «رَبَّ» به معناى صاحب. خداوند هم صاحب جهان است هم مربّى و مدبّر آن. «لَهُ الْخَلْقُ وَالْامرُ تَبارَك اللَّهُ رَبُّ الْعالَمينَ» «سوره اعراف، آيه 54» هم آفرينش از اوست هم اداره آن و هم پرورشدهنده همه اوست.
«ربّ العالَمين» يعنى رابطه خداوند با مخلوقات رابطهاى دائمى و تنگاتنگ است.
طبق روايات كلمه «الحمدلِلّه ربّ العالمين» بهترين تشكر از نعمتهاى خداوند است و لذا سفارش شده قبل از هرگونه دعا و درخواستى از خدا، حمد خدا كنيد وگرنه دعا ناقص است.
نه تنها در آغازِ دعا و نيايش، بلكه اهل بهشت در پايان كار همان شعار را تكرار مى كنند كه: «وَ آخِرُ دَعْويهُمْ انِ الْحَمدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ» « سوره يونس، آيه 10»
( تفسیر نماز؛ استاد قرائتی ، ص 104)