«مالِك يَوْمِ الدّينِ»
او مالك روز جزاست. مالكيت خدا واقعى است، نه اعتبارى و قراردادى. گرچه خداوند هم مالكِ دنياست و هم آخرت، اما چون انسان در دنيا خود را مالك اشيا و امور مى بيند از مالكِ اصلى غافل مى شود، ولى در آن روز كه همه اسباب قطع و نسبتها محو و زبانها مُهر زده مى شود، مالكيتِ الهى را به خوبى احساس و ادراك مى كند، لذا به او خطاب مى شود: «لِمَنِ الْمُلْكُ الْيَوْم» امروز حكومت از آن كيست؟ و او كه تازه چشمش باز شده مى گويد: «لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَّهار» «سوره غافر، آيه 16»
خداوند هم مالك است و هم مَلِك. بر هستی هم مالكيّت دارد و هم سلطنت و حكومت او. چنانكه انسان نيز نسبت به اعضاى بدن خود هم مالك است و هم حاكم و فرمانروا.
نمازگزارى كه در هر نماز مى گويد: خداوند «مالك يوم الدين» است همواره در يادِ معاد و قيامت است و هر كارى كه مى خواهد بكند از ابتدا به فكر حساب و كتاب روز جزاست.
( تفسیر نماز؛ استاد قرائتی ، ص 106)