ركوع‏ يكى از اركان نماز ركوع است. كلمه «ركعت» كه در شمارش بخش‏هاى نماز بكار مى ‏رود از همين واژه ركوع است. قبيله بنى‏ثقيف از پيامبر اكرم درخواست كردند، در نماز ركوع و سجود نداشته باشند و مى ‏گفتند: خم شدن براى ما عار است. آيه نازل شد: «وَ اذا قيلَ لَهُمُ ارْكَعُوا لا يَرْكَعُونَ» «سوره مرسلات، آيه 48» هرگاه فرمان ركوع به آنان داده شود ركوع نمى ‏كنند. «بحار، ج 85، ص 100» ديگران در برابر انسان‏هايى مثل خود خم مى شوند و تعظيم مى ‏كنند، امّا شما تنها در برابر خالق خود خم شويد و تعظيم كنيد. وقتى آيه‏ «فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّك الْعَظيمِ» «سوره واقعه، آيه 74» نازل شد، پيامبر دستور دادند در ركوع خداوند را تعظيم كنيد و اين ذكر را در ركوع بگوييد: «سُبْحانَ رَبِّىَ الْعَظيمِ وَ بِحَمْدِهِ» «جامع الاحاديث، ج 2، ص 922» در روايات مى ‏خوانيم: ركوع نشانه ادب است و سجود نشانه قرب به خدا، و تا ادب را خوب انجام ندهيد آماده قرب نمى ‏شويد. «بحار، ج 85، ص 108» ( تفسیر نماز؛ استاد قرائتی ، ص 134)