شهادت به رسالت‏ «وَ اشْهَدُ انَّ مُحَمَّداً عَبْدَهُ وَ رَسُولُه» و گواهى مى ‏دهم كه محمّد بنده و رسول اوست. شهادت به رسالت حضرت محمّد صلى الله عليه و آله، پيمانى است كه خداوند از همه پيامبران گرفته است كه اگر رسالت او را نمى ‏پذيرفتند به نبوّت نمى ‏رسيدند. «سوره آل‏عمران، آيه 81» بنابراين تنها من نيستم كه مى ‏گويم: «اشهد ان‏ محمداً عبده و رسوله» بلكه همه انبيا به آن قرار دارند. بندگى بالاترين مقام انبيا، بلكه مقدمه مقام رسالت و نبوّت است: «عَبْدُهُ وَ رَسوُلُه» عبوديت است كه پيامبر را به معراج مى برد: «سُبْحانَ الَّذى‏ اسْرى‏ بِعَبْدِهِ» «سوره اسراء، آيه 1» و وحى آسمانى را بر او نازل مى ‏كند: «نَزَّلْنا عَلى عَبْدِنا» «سوره بقره، آيه 23» خداوند نيز پيامبرانش را به بندگى خود ستايش مى ‏كند، در مورد حضرت نوح عليه السلام مى ‏فرمايد: «انَّهُ كانَ عَبْداً شَكُوراً» «سوره اسراء، آيه 3» و درباره حضرت داود عليه السلام‏ «نِعْمَ الْعَبْدُ» «سوره، ص، آيه 30» اقرار به عبوديّت پيامبران، ما را از هرگونه غلوّ و زياده‏روى در مورد مقامات اولياى خدا بازمى ‏دارد، تا بدانيم پيامبر هم كه برترين فرد خلق است، بنده خداست. البته اين شهادت بايد از روى صدق و حقيقت باشد وگرنه منافقين هم در نزد پيامبر شهادت به رسالت مى ‏دادند و قرآن مى ‏فرمايد: خداوند شهادت مى ‏دهد كه تو رسول او هستى، اما منافقان دروغ مى ‏گويند، زيرا گواهى آنان صادقانه نيست. «سوره منافقون، آيه 1» ( تفسیر نماز؛ استاد قرائتی ، ص 168)