❇️ #سلسله_مباحث_فطرت 🔅 شماره ۶۵ 💠 درک فقر خود 🔰 هرچه از این درجات، محرومیم، خودمان را کسی می دانیم و ارزش می گذاریم و مستقل می بینیم. گرفتاری ها از #همین‌جا ناشی می شود. 📌 اگر «اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ» را بفهمیم، #شکسته می شویم و تمام خیال بافی‌ها و خودبزرگ بینی‌ها را کنار می گذاریم. 🌿 البته شکسته شدن به این معنا #نیست که بروم در وسط خیابان ادا و اطوار دربیاورم و آدامس بجوم که شخصیت خودم را بریزم، این حرف‌ها نیست. 🔹 #مؤمن وظیفه دارد شخصیت خود را به معنای #مؤمن_بودن خود، حفظ کند، البته این غیر از شخصیت حیوانی است که باید شکسته شود. با ید از درون برسیم که من سایه و هیچ و #عدم هستم، بنابراین سایه‌ای که وجود ندارد به چه می بالد. 🌱 لذا #ادعیه تار و پود انسان را به هم می ریزد و دوباره می سازد. [مثلاً] دعای روز رجب را برداریم و هر چه می توانیم روی آن تفکر کنیم ومخصوصاً آن عبارت‌هایی را که باحالمان هم‌خوانی دارد، #تکرار کنیم. وان‌شاءالله برسیم به آن لحظه که ببینیم ما #موجودیم؛ ✨ یعنی از تابش هستی به عدم، نمود پیداکرده‌ایم. «اَلفقرُ فَخری» به این معناست. نه اینکه آدم تهیدستی باشم و نیازمند به دیگران فخر باشد. 📚 کتاب "فطرت" ص۳۹۷ 💠کانال ندای پاک فطرت 🆔 @nedayepakefetrat