ترک دزدی در خطبه حضرت زهراﹴ وَ تَرْكَ السَّرِقَةِ إِيجَاباً لِلْعِفَّةِ خدای سبحان ترک دزدی را برای عفت نفس و نگهداری از طمع به مال مردم قرار داد. این قسمت ناظر به آیه‌ی شریفه است: ﴿وَ السَّارِقُ وَ السَّارِقَةُ فَاقْطَعُوا أَيْدِيَهُما جَزاءً بِما كَسَبا نَكالاً مِنَ اللَّـهِ وَ اللَّـهُ عَزيزٌ حَكيمٌ﴾[1] «دست‌های دزد چه زن باشد چه مرد، قطع نمائید تا کیفر آنچه که با عمل خود به دست می‌آوردند به بینند و عقوبت الهی را بچشند چه اینکه خدا قادر و حکیم است...» زیرا دستی که واجد امانت و عفت شد ارزش بسیار سنگینی دارد. اما وقتی که خیانت کرد دیگر کرامت و ارزشی ندارد. چه اینکه از حدود خود تجاوز نموده است، ابوالعلاء معری از سید مرتضی علم‌الهدی1 فلسفه این حکم قرآنی را بدینسان سؤال می‌کند: دستی که پانصد دینار طلا دیه آن است چرا به خاطر یک چهارم دینار باید بریده شود! ؟[2] سید مرتضی1 چنین جواب می‌دهد: عزت امانت، آن دست را گرانقیمت کرد. و ذلت خیانت بهای آن را پائین آورد، پس فلسفه حکم خدا را بدان![3] پس سرقت، عفت را از دست سلب می‌کند و ترس سرقت، موجب بقا و عظمت و امانت می‌گردد. طمع در اموال مردم سبب می‌شود انسان برای به دست آوردن آن، دست به کارهای خلاف شرع از جمله سرقت بزند. اگرچه این ناهنجاری رفتاری، ممکن است علت‏های گوناگونی داشته باشد، ولی یکی از مهم‌ترین عوامل آن، ناپایبندی به ایمان و به رسمیت نشناختن حقوق مردم است، که به این شکل بروز می‌کند. سرقت، افزون بر مجازات اخروی دارای مجازت دنیوی بوده، موجب قطع دست می‌شود؛ زیرا دست آدمی، تا هنگامی که عفیف و امین باقی بماند، ارزشمند است، ولی ذلت خیانت آن را بی‏ارزش می‌کند. حضرت زهرا علت تحریم دزدی را بیان کرده، می‌فرماید: «خداوند به سبب عفت نفس و نگهداری از طمع به مال مردم، ترک سرقت را واجب و سرقت را حرام کرد».[4] 1] . سوره مائده، آیه 38. [2] . ید بخمیس میئن عسجد اودیت ما بالها قطعت فی ربع دینــار! [3] . عز الامانة اءلاها، وارخصهــا ذل الخیانة، فافهم حکمة البادی [4] . الاحتجاج، ج 1، ص 99 و کشف الغمهٔ، ج 2، ص 44.