🔰 گزیده ای از بیانات در 🔻موضوع: "سلوک طلبگی، معیشت و اقتصاد" 1️⃣ محاسبه: 🔸 از محاسبه غفلت نکنیم. همه دلخوشی ما اینست که از تبار اهل البیت محسوب شویم، در حالی که برای آنکه محاسبه ندارد، فرموده اند: «لَیسَ مِنّا» 🔸علاوه بر محاسبه اعمال، روحیات و امیدها و ترسهایمان را هم محاسبه کنیم که مومنانه است یا خیر؟ محاسبه از ضرر مسلم جلوگیری می کند. 🔸 محاسبه تشکیلاتی هم باید داشته باشیم، جمعمان چگونه حرکت می کند و نسبت ما با تشکیلات چیست؟ 2️⃣ دغدغه معاش: 🔸 اگر نسبت به معاش بی خیال هستیم از سر زهد نیست! بی خیالی بد است... 🔸 از آنطرف، اگر دغدغه ها آنقدر زیاد است که رسالت ها و اهداف را فراموش می کنیم، این هم خیلی بد است. 🔸 بنابراین باید دغدغه های معاش را مدیریت کرد! 3️⃣ روزی و اسباب آن: 🔸 یکی از آرزوهایتان این باشد پولدار باشید تا بتوانید پناهگاه محرومان شوید، طلب روزی مورد تایید روایات ماست. 🔸 چیزی که اهمیت دارد فراموش نکردن اهداف است؛ طلب روزی در چارچوب اهداف، ارزشمند می شود. 🔸 طلب روزی یعنی استفاده از اسباب؛ کشاورزی، تجارت، کارهای خدماتی و... همه اش اسباب روزی است. 🔸 برای یک طلبه اولویت با سببی است که هم سوی و هم جهت با رسالت و هدفش باشد؛ مگر کسی که در عسر و حرج افتاده است. 4️⃣ توانمندی: 🔸سبب مناسب با سلوک طلبگی، ایجاد توانمندی و کسب مهارت برای ارائه خدمت فرهنگی است. 🔸اگر شخصی نیازهای جامعه را پیش بینی کند و خود را در جهت رفع این نیازها توانمند سازد، مردم برای حل مشکلاتشان به او مراجعه می کنند و طالب خدماتش می شوند. 🔸توانمندی با حفظ اهداف، روحانیت را از انزوا خارج می سازد! *️⃣ جمع بندی: 🔸 طلبه کسی است که در جنگ فرهنگ، در سنگر خدمت دینی و فرهنگی قرار دارد و حسب وظیفه اش نمی تواند دنبال کسب درآمد برود؛ نهایتا اگر کسی طالب روزی است و در عین حال هیچ لطمه ای به وقت و رسالت طلبگی اش نمی خورد و برای او دل مشغولی هم ندارد، این کاری اشکالی ندارد. 🔸چند توصیه: معنویت را بالاتر ببریم، تکلیف محور باشیم، مجاهده کنیم، دغدغه ها را کنترل کنیم و توجه داشته باشیم که رزق مقدر است! 🌐 @meftah_1