#قسمت168 پاییز را دوست داشتم و ترکیب متنوع و چشم نوازِ برگ های زرد و سبز و سرخ روی درختان را. باد لای شاخ و برگ درختِ بلندِ بیدِ جلوی خانه، می پیچید و درخت را از برگ می تکاند و کف حیاط، از حجم برگ ها پر می شد. مریض بودم و بی رمق و بی حال، نزدیک ظهر بود که عمه گوهر برای احوال پرسی آمد. دید که سرحال نیستم، آستین بالا زد و برای نهار آش گذاشت. پیازداغ و نعنا را که روی تابه به هم زد، ناخواســته دلم به هم خورد. نخواســتم مادرشــوهرم را نگــران کنــم. امّــا او بــا نگاه نافذ، به چشــمانم خیره شــد و گفــت: «پروانه جان، مژه هات کنار هم، جُفت شده، تو می خوای مادر بشی و من صاحب نوه»1 و بغلم کرد و صورتم را بوسید. حسّ مادرانگی، حسّ خوبی بود که برای اولین بار تجربه می کردم. حسین هم رســید. صدای ســایش پای حســین روی برگ ها که آمد، خجالت کشــیدم و به اتاقم رفتم. عمه ســلام کرده، نکرده خبر را به حســین داد اوّلش باور نمی کرد. یکه خورد و آمد سراغم و پرسید: «مامان راست می گه؟» گفتم: «عمه گوهر همیشه راست می گه.» هرچقدر رنگ من سفید و شاید زرد بود، صورت حسین از شوق و شعف سرخ و برافروخته شد. و در پوست خود نمی گنجید، گفت: «پروانه، از امروز شما، دو نفرید، باید بیشتر مواظب خودت باشی.» پرسیدم: «درس و دبیرستان چی می شه؟» گفت: «تا وقتی که تونستی، مدرسه برو درست رو بخون.» 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313