#حدیث_مصور
#صحیفه_سجادیه
💠وَ قَدْ نَزَلَ بِي يَا رَبِّ مَا قَدْ تَكَأَّدَنِي ثِقْلُهُ، وَ أَلَمَّ بِي مَا قَدْ بَهَظَنِي حَمْلُهُ. (فراز 5، دعای هفتم)
🔸انسانى كه در امورش خود را در پناه خدا بداند يا نيت خود را نيك سازد، خواسته‌هايش هم زيبا و نيكو مى‌شود و همچنين از آسيب‌ها و خطرات آسمانى و زمينى حفظ می ماند.
🔸حضرت علی (ع) در يك فراز از مناجات خويش كه درياى معرفت و اقرار به درگاه الهى است عرضه مى‌دارد:
«خدايا! براى من پيكرى آفريدى و در آن ابزارها در اندام‌هايى نهادى كه من با آنها تو را فرمان مى‌برم و نافرمانى مى‌كنم، تو را به خشم مى‌آورم و خشنودت مى‌سازم و در نفس من انگيزه به سوى شهوات قرار دادى و مرا در سرايى آكنده از آفات جاى دادى و آن گاه به من فرمودى: باز ايست، پس من به كمك تو از گناه باز مى‌ايستم و به تو توسّل مى‌جويم و به تو پناه مى‌برم و به يارى تو خود را حفظ مى‌كنم و براى انجام آنچه خشنودت مى‌سازد، از تو توفيق مى‌طلبم.»
🔸پس با اين اوصاف كه مولاى مؤمنان چنين درد دل مى‌كند يعنى انسان بايد سخت مراقب اعمال خود باشد تا پناه خود را از دست ندهد وگرنه گرفتار گرداب دام‌هايى مى‌شود كه تا پايان عمرش ذلّت و رسوايى مى‌بيند. چقدر فتنه‌هايى براى آدم پيش مى‌آيد كه اگر لطف خدا نباشد در همان دم اوّل خود را مى‌بازد.
🔸بيشترين مشكلات انسان از اين‌جاست كه ظاهر خود را زيبا جلوه مى‌دهد. ولى قلب و درون خود را كه جايگاه پروردگار و محل امن و آرامش است؛ را زشت مى‌سازد.
🔶🔹🔸🔹🔶
🌐@qhkarimeh