‍ ** ابراهیم (ع) تنها در آتش به قلم دکتر ناصر مهدوی بر خلاف کتب عهد قدیم که ابراهیم صرفا یک شخصیت تاریخی است ؛ تجربه این روح والا و درخشان نزد پیامبر اسلام ؛ چنان با عظمت و حیرت انگیز است که بیان هر بعدی از زوایای پنهان شخصیت ابراهیم در قرآن موجب تحسین بسیار تلاوت کنندگان آن است. بی جهت نیست که خداوند در قرآن کریم ابراهیم را سرمشقی برای همه انسانها معرفی می کند تا مشتاقان رهایی و رستگاری ؛ راه او را بپیمایند و از لذت زندگی باشکوه برخوردار شوند ۰ آنچه سبب گردیده تا ابراهیم نمونه انسانی سرفراز و گرانبها معرفی شود عبارتند از : ١- این انسان شریف ؛ می کوشید تا مسیر زندگی را آگاهانه و خردمندانه طی کند و دنباله رو قوم و قبیله اش که جاهلانه تصمیم و کورکورانه از پدرانشان تقلید می کردند نباشد ؛ آنقدر که بخاطر دل سپاری به حقیقت حتی از پدر و قوم و قبیله اش دور می افتد و به سنگسار و سوختن در آتش تهدید و گرفتار می شود. ٢- ابراهیم واقع بینی تیز فهم است که حساب آنچه را که زوال می پذیرد و لباس تغییر و فنا به تن می کند را از حساب سرمایه های ماندگار جاودانه جدا می کند ۰ به آنچه فنا پذیر است دل نمی سپارد تا از زوال معشوق رنج نکشد و حقایقی چون عشق و معرفت و ایمان را در دل می نشاند تا جانش بلند تر و روحش آبادتر گردد و خرسندی و آرامش را تجربه کند. ٣-ابراهیم همچون برخی عارفان انزوا طلب و حکیمان علم زده نیست که بی اعتنا به رنج همگانی و ظلم ظالمان باشد ۰ او در برابر جامعه و مردمانش مسول است و می داند در جامعه فاسد انسانها زجر می کشند و ذره ذره خاموش می شوند۰ به همین منظور به خودکامگان زمانه خود می تازد و بت دروغین آنان را می شکند ۰ ابراهیم مردم را نیز بر آن می خواند تا از بت پرستی ؛ پرستش خویش و پرستش آدمیان سفله و بی مایه ؛ رها شوند و طعم زندگی شرافتمتدانه را فروتنانه تجربه کنند ۰ هر چند مردم او را تنها می گذارند. ٤- ابراهیم نمونه و الگوی همه انسانهایی است که ؛ دیگر انسانها را حتی اگر خطا کار و گمراه باشند همچون جان و روان خویش دوست میدارد و به رایگان به انسانها عشق می ورزد ۰ قوم لوط گرچه مستوجب عذاب و قهر الهی شناخته می شوند ولی ابراهیم به دست و پای فرشتگان عذاب می پیچد و می افتد تا بلکه خداوند حتی از تنبیه قوم لوط نیز بگذرد و به آنها فرصت زندگی و برخاستن دیگر ببخشد ۰ قلبی مملو از عشق و دلسوزی که خداوند او را حلیم و اهل مدارا خطاب می کند. ٥- ابراهیم شهسوار و شهریار ایمان است و دین و دینداری ؛ بازی و بازیچه ای در کف او نیست ۰ او به خداوند صمیمانه عشق می ورزد و با همه توانش اعتماد دارد ۰ دینداری ابراهیم از روی ترس و اجبار و برای ادای تکالیف و فرامین خدا نیست ؛ بله نوعی قمار عاشقانه و ایمانی شورمندانه است که از خدایش گرمی و روشنایی میگیرد و با او به زندگیش معنا می بخشد ؛ گونه ای که حاضر است همه داشته های خود در راه او قربانی کند زیر ایمان دارد و اعتماد دارد که قمار در راه خدا او را فربه تر و شکوفا تر می سازد و زخم های درونش را التیام و روح رنج کشیده اش را آرامش می بخشد. دریغ که ابراهیم تنها در آتش پا نهاد و ما هرگز راه او را طی نکردیم قرار بود ابراهیم سرمشق ما باشد ولی صدر دریغ که راه دیگری رفتیم و از راه دور گفتیم عید قربان مبارک ولی قربانی نکردیم و قربانی نشدیم.