نیایشی از شهید دکتر چمران: خدایا! تو را شکر می‏ کنم که با فقر آشنایم کردی تا رنج گرسنگان را بفهمم و فشار درونی نیازمندان را درک کنم. خدایا! تو را شکر می‏ کنم که مرا با درد آشنا کردی تا درد دردمندان را لمس کنم و به ارزش کیمیایی درد پی ببرم. شهید دکتر «مصطفی چمران» (۱۳۶۰ ـ ۱۳۱۰) در دانشکده فنی دانشگاه تهران در رشته الکترومکانیک تحصیل کرد و با استفاده از بورس تحصیلی شاگردان ممتاز، راهی آمریکا شد. درجه کارشناسی ارشد مهندسی برق را از دانشگاه «تگزاس» گرفت و برای ادامه تحصیل به دانشگاه «برکلی» رفت و دوره دکتریِ رشته الکترونیک و فیزیک پلاسما را با درجه ممتاز به پایان رساند. در آمریکا به سبب مبارزه سیاسی ـ اعتقادی بورس تحصیلی‌اش قطع شد. در مصر و لبنان دوره آموزش نظامی را طی کرد. با دعوت «امام موسی صدر» به لبنان رفت و هشت سال آنجا ماند. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، وزیر دفاع دولت موقت جمهوری اسلامی، نماینده مجلس و فرمانده ستاد جنگ‌های نامنظم در جنگ عراق با ایران بود. مصطفی چمران در ۳۱ خرداد ۱۳۶۰ بر اثر اصابت ترکش خمپاره دشمن در دهلاویه به شهادت رسید. شهید دکتر «مصطفی چمران» مردی وارسته، با عواطف عمیق انسانی بود که در برابر دشواریهای بشری به شدت منقلب می‌شد. راز و نیازهای عارفانه‌اش، و نوشته‌هایی که از او به جا مانده، حاکی از عشق و علاقه خالصانه او به خدا و اوج محبت و دوستی‌اش به همنوعانش است؛ چنان که دوستانش لقب «خدای عشق» را به او داده بودند. او فردی وحدت گرا بود و از گرایش به هر جریانِ غیراسلامی به شدت گریزان بود.