مروري بر #وصيتنامه_امام_علي ع به امام #حسن ع 🛑قسمت پنجاه وچهارم :  با دشمن دوستت، دوستي نكن. خيراخواه دوستت باش 🔶لا تَتَّخِذَنَّ عَدُوَّ صَدِيقِكَ صَدِيقاً فَتُعَادِيَ صَدِيقَكَ، وَ امْحَضْ أَخَاكَ النَّصِيحَةَ حَسَنَةً كَانَتْ أَوْ قَبِيحَةً، وَ تَجَرَّعِ الْغَيْظَ فَإِنِّي لَمْ أَرَ جُرْعَةً أَحْلَى مِنْهَا عَاقِبَةً وَ لَا أَلَذَّ مَغَبَّةً، دشمن دوستت را به دوستى انتخاب مكن تا دوستت را دشمن نباشى. خيرخواهى خود را نسبت به برادرت خالص كن چه خير خواهيت به نظر او خوب آيد يا زشت. جرعه خشم را فرو خور، كه من جرعه اى شيرين تر و داراى عاقبتى لذيذتر از آن نديدم. 🖋ترجمه انصاریان   امام مى فرمايد: «هرگز دشمن دوست خود را به دوستى مگير که با اين کار به دشمنى با دوست خود برخاسته اى»;  اين عملى منافقانه است که انسان هم با دوستش دوستى کند و هم با دشمن دوستش; اين روش کسانى است که دوستى صادقانه ندارند و هدفشان اين است که از هر کسى بهره بگيرند و در اين راه از کارهاى ضد و نقيض نيز پروا ندارند. البتّه اين در جايى است که دشمنى دشمن ظالمانه باشد نه آنجا که دوست ما کار خلافى کرده و کار خلافش سبب دشمنى افرادى شده است. نيز اين سخن در جايى است که هدف از طرح دوستى با دشمنِ دوست، اصلاح ميان آنها نبوده باشد که اگر اين کار به منظور اصلاح ذات البين باشد نه تنها زشت و ناپسند نيست، بلکه کارى بسيار شايسته است. 🌴👈سپس در اين بخش از وصيّت نامه مى فرمايد: 🌱«نصيحت خالصانه خود را براى برادرت مهيا ساز خواه اين نصيحت زيبا و خوشايند باشد يا زشت و ناراحت کننده»; اشاره به اينکه بسيار مى شود که دوستان انسان از نصايحى که ممکن است سبب آزردگى خاطر ما شود پرهيز مى کنند و حقايق را کتمان مى نمايند. آنها در واقع نصيحت کننده با اخلاص نيستند، زيرا اگر مشکل کسى را به او بگويند و موقتاً ناراحت شود; ولى او را از خطر و ضرر يا از گناهى رهايى بخشند بسيار بهتر از آن است که لب فرو بندند و او را در دام مشکلات و خطرات رها سازند. 🔻متأسّفانه بسيارند کسانى که روى همين گونه ملاحظات از #اندرزهاى به موقع صرف نظر مى کنند و خدا را از خود ناراضى و به خلق خدا خيانت مى نمايند. 👈جالب اينکه در حديثى از امام صادق(عليه السلام) مى خوانيم: «أَحَبُّ إِخْوَانِي إِلَيَّ مَنْ أَهْدَى إِلَيَّ عُيُوبِي; محبوب ترين دوستان من آنها هستند که عيوب مرا به من هديه مى کنند». يعنى انسان عاقل نه تنها نبايد از بيان عيوب خود بر زبان ديگران ناراحت شود، بلکه آنها را به گفتن اين عيوب تشويق کند. در حديث پرمعناى ديگرى از امام باقر(عليه السلام) چنين نقل شده است که به يکى از دوستانش فرمود: «اتَّبِعْ مَنْ يُبْکِيکَ وَهُوَ لَکَ نَاصِحٌ وَلاَ تَتَّبِعْ مَنْ يُضْحِکُکَ وَهُوَ لَکَ غَاشٌّ; از کسى پيروى کن که تو را مى گرياند; اما خالصانه سخن مى گويد و از آن کس بپرهيز که تو را مى خنداند اما ناخالصانه حرف مى زند (و زشتى هايت را در نظرت زيبا نشان مى دهد)». 🌴امام(عليه السلام) سپس مى فرمايد: «خشم خود را جرعه جرعه فرو بر که من جرعه اى شيرين تر و خوش عاقبت تر و لذت بخش تر از آن نديدم»; امام(عليه السلام) در اينجا #خشم را به داروى تلخى تشبيه مى کند که نوشيدنش سخت و طاقت فرساست و به همين دليل انسان ناچار است آن را کم کم و به صورت جرعه جرعه بنوشد; ولى دارويى بسيار شفابخش است و عاقبتش شيرين و لذيذ، زيرا انسان را از شرمسارى و ندامت و پشيمانى و زيان هاى بسيار که غالباً به هنگام خشم در صورت عدم خويشتن دارى دامان انسان را مى گيرد، نجات مى دهد. 📚در کافى از امام باقر(عليه السلام) نقل شده است که فرمود: پدرم به من چنين نصيحت کرد: فرزندم چيزى همچون صبر در هنگام خشم مايه روشنى چشم من نخواهد بود و من دوست ندارم نفس خويش را (به هنگام غضب) ذليل سازم هرچند ثروت هاى عظيمى در برابر آن به دست آورم». 🌴در حديثى نيز از امام صادق(عليه السلام) مى خوانيم: کسى که #خشم خود را فرو برد در آنجا که مى تواند بر طبق آن عمل کند (ولى خوددارى نمايد) خداوند روز قيامت قلبش را از خوشنودى خود پر مى کند». 🖋شرح آیت الله مکارم شیرازی. @quranpuyan