#سرچشمه 24 #قرآن_شناسی #تفسیر 🔅🔅🔅 ⏺تفسير قرآن به قرآن و بررسي اعتبار سنّت در تفسير بسم اللّه الرحمن الرحيم وإياه نستعين 🔹به منظور روشن شدن جايگاه تفسير قرآن به قرآن در قبال ساير روشهاي تفسيري و مقدار دخالت سنّت در آن و كيفيت جمع بين مناهج تفسير درايي و روايي و لزوم رعايت ترتيب آنها و حلّ برخي از تعارضهاي احتمالي، مطالبي ارائه مي شود: ☑️ششم. منهج اهل بيت عصمت و طهارت(عليهم السلام) يعني رسول اكرم(صلي الله عليه و آله و سلم) و ائمّه‌ي معصومين(عليهم السلام) در تفسير، همانا تفسير قرآن به قرآن و ارجاع مفسّران به چنين روش بوده است؛ يعني هم اصل مطلب كه قرآن را بايد با خود قرآن شناخت، از آنان رسيده است و هم اينكه در مقام عمل، آيات قرآن را به كمك همديگر تفسير مي نمودند كه نقل بخش تفسيري و عملي آنان خارج از مبحث كنوني است و فقط به ارجاع علمي و دستوري آن ذوات مقدّس بسنده مي شود. 🔹حضرت رسول اكرم(صلي الله عليه و آله و سلم) فرموده اند: «إنّ القرآن ليصدّق بعضه بعضاً فلا تكذبوا بعضه ببعضٍ»[ كنز العمال، ح 2861] 🔹و حضرت علي(عليهم السلام) فرموده اند: «كتاب اللّه تبصرون به و تنطقون به و تسمعون به و ينطق بعضه ببعض و يشهد بعضه علي بعضٍ».[ نهج البلاغه، خطبه‌ي 133] ▪️منظور از تصديق آيات قرآن نسبت به يك ديگر كه در كلام رسول اكرم(صلي الله عليه و آله و سلم) آمده است، تصديق اصطلاحي نيست كه در قبال تصور باشد؛ بلكه به معناي همان نطق و شهادت آيات نسبت به يك ديگر است كه در كلام حضرت علي(عليهم السلام) آمده است، يعني اگر مبدأ تصوري يك آيه در بين معاني محتمل آن توسط معناي تصوري آيه‌ي ديگر كه واضح استْ تفسير شود، از سنخ تصديق برخي از آيات نسبت به بعض ديگر است. ▪️زيرا شهادت و همچنين نطق مزبور در اين باره نيز صادق است؛ چنان كه اگر مبدأ تصديقي يك آيه در بين معاني و مقاصد متعدد از يك جمله‌ي قرآني توسط جمله‌ي ديگر كه مقصود آشكاري دارد (به اصطلاح يكي ظاهر است و ديگري اظهر يا يكي ظاهر است و ديگري نصّ و يا اينكه يكي ظهور مشترك دارد و ديگري ظهور خاص) حلّ گردد، چنين نطق و شهادتي مصداق تصديق مأخوذ در كلام رسول اكرم(صلي الله عليه و آله و سلم) بوده و به نوبه‌ي خود، تفسير قرآن به قرآن محسوب است. ⏪ ادامه دارد... 💢 نکته مهم: تلاش صادقانه از ما و توفیق و راهنمایی از خداوند_(نشر حقایق) 🌹🌹🌹 🔅تفسير و قرآن پژوهی @rahighemakhtoom