💠 دارایی 🔸 در مناجات‌های این است که دانایی مهم نیست مهم است. کسی ممکن است علامه بشود علم فراوان داشته باشد، او داناست؛ البته در جامعه ما محترم است؛ اما دارا نیست، کسی است که آن علم او را کاملاً حفظ بکند. حرف او در مناجات این است که دانا در عالم فراوان است، چه در حوزه چه در دانشگاه! یک وقت می ‌بینید که عصبانی می ‌شود و خلاف می ‌کند؛ بیراهه می ‌رود و خلاف می ‌کند؛ یا روی میزی یا زیرمیزی است یا اختلاس است یا نجومی است چه در حوزه چه در دانشگاه، این دانا هست ولی دارا نیست. 🔸 او در مناجات ناله می‌ زند می‌ گوید: خدایا مرا دارای علم بکن نه دانا! چرا فرمود: ﴿أَمَّنْ یجیبُ الْمُضْطَرَّ﴾؟[1] تا کسی مضطر نباشد، الآن اگر ـ خدای ناکرده ـ به کسی بگویند این فرزند جوانت فلان بیماری را دارد، او سراسیمه است، خودش دعا می ‌کند به دیگری می ‌گوید دعا بکند! این سراسیمه است. همه ما یک چنین حالتی را در پیش داریم تا نشویم، نشویم، ناله نمی ‌زنیم. این را او دوست دارد. آن عویل را او دوست دارد. دعا است بین دانایی و دارایی. [1] . سوره نمل، آیه62. 📚 درس اخلاق تاریخ: 1396/06/09 🔅 تفسير و علوم قرآنی @rahighemakhtoom