گیاه باریجه چیست
گیاه باریجه با نام علمی Ferula gummosaگیاهی خودرو و پایا است. این گیاه علفی و چند ساله از خانواده چتریان مانند هویج و جعفری است. باریجه دارای طبع بسیار گرم است.
این گیاه دارای ساقه ضخیم به ارتفاع ۱ تا ۲ متر است و طول عمر آن بسته به شرایط اکولوژیک منطقه مختلف است.
گلهای آن زرد رنگ و به صورت خوشه های مرکب متعددی است که به صورت دسته ای در قسمت بالایی ساقه ظاهر می شوند. برگ‌های باریجه به برگ‌های چنار شباهت دارد. رشد این گیاه به صورت روزت بوده و از سن پنج سالگی به بعد با ایجاد ساقه گل دهنده به مرحله زایشی وارد می‌گردد.
گیاه باریجه در طول عمر تنها یک بار به گل نشسته و بذر می‌دهد و پس از آن از بین می‌رود. خاک مناسب برای کشت این گیاه خاک هایی با عمق کافی، نرم و قابل نفوذ است.
گیاه باریجه چیست؟ فواید و عوارض مصرف آن
محل رویش گیاه باریجه در ایران
این گیاه در ارتفاعات ۴۰۰۰-۵۰۰۰ متری با میزان بارندگی حدود ۴۰۰-۲۵۰ میلیمتر رشد می کند این ویژگی گیاه سبب شده تا این گیاه دارویی بیشتر در مناطق کوهستانی و ییلاقی کشورمان که بیشتر بارندگی های آن به صورت برف است رویش داشته باشد.
این گیاه را می توانید در مناطق کوهستانی مرکزی و در شمال شرق ایران بیابید همچنین از مهمترین استان های رویشی این گیاه می توان به تهران خراسان و سمنان اشاره کرد.
نام دیگر گیاه باریجه
نام‌های دیگر این گیاه دارویی بالیجه، بالانبو، بارزد، قنه، قاضی، قاسی، قاصنی، قاسنی کما یا قَسنی است واصطلاحا به آن مونه ای نیز می گویند.
قوم کرد زبان این گیاه را با نام قسنی، قوم بختیاری با نام باریجه و قوم اراکی و قوم تفرشی ها این گیاه شگفت انگیز را با نام بالنبو و ساکنین کوه دنا با نام انگدون می شناسند. این گیاه در ادبیات کلاسیک ایران با نام برزاد شناخته می شود.
گیاه باریجه در کتب قدیم با نام «انجدان» و در زبان سریانی «انگدان اوگاما» خوانده می‌شد.
طریقه مصرف گیاه باریجه
با توجه به اینکه گیاه باریجه دارای طبع بسیار گرمی است بهتر است قبل از مصرف با پزشک مشورت نمود و دوز پیشنهادی دکتر را مصرف نمود اما میزان استفاده معمول این گیاه ۳ گرم در روز است.
استفاده از این گیاه همراه با عسل باعث خرد شدن و از بین رفتن سنگ کلیه و سنگ مثانه می شود.
به دلیل طبع گرم می توان از ترکیب باریجه با عسل برای آسان تر شدن زایمان طبیعی استفاده کرد.
مصرف باریجه به تنهایی همراه با آب در از بین بردن سوزش مجاری ادراری و بهبود بواسیر موثر است.
گیاه باریجه چیست؟ فواید و عوارض مصرف آن
تاریخچه باریجه
در گذشته روغن گرفته شده از گیاه باریجه بسیار پرکارد و شناخته شده بود. روغن باریجه روغنی حیاتی است که از گیاهان خاص ایرانی به دست می‌آید و تاریخچه عمیقی دارد.
از عهد عتیق گرفته تا بقراط تا متون پزشکی، این روغن خاص صدها سال است که علاوه بر درمان‌های شفابخش، در مراسم مذهبی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد.
اکنون، در دوران مدرن، روغن باریجه بار دیگر برای افزایش سلامتی مورد استفاده قرار می‌گیرد. چند مورد از اولین شواهد استفاده از این روغن مربوط به مصریان باستان است.
آثاری از این روغن در باند مومیایی‌ها کشف شده است که از آن برای مراسم مذهبی و همچنین مومیایی کردن استفاده می‌شده است.
نام روغن باریجه در کتاب مقدس خروج ذکر شده است. در این کتاب است که مراسم معبدی که در آن از روغن استفاده می شود، توضیح داده شده است.
مصریان حجم زیادی از روغن را از ایران وارد می کردند تا در مراسم معبد خود دقیقاً در جایی که به عنوان بخور دادن استفاده می شد استفاده کنند.
باریجه اغلب با همه چیز ترکیب می‌شد تا عود مقدس بزرگی داشته باشد. سپس به مدت ۲۴ ساعت شبانه روز سوزانده می شد تا فضایی برای شفا و دفع عفونت ایجاد شود.
صمغ باریجه چیست
صمغ گیاه باریجه که با نام گالبانوم در زبان انگلیسی شناخته می شود از ساقه های باریجه به دست می آید. برای برداشت این صمغ، برش کوچکی در یقه ریشه درست در پایه ساقه ایجاد می شود.
این کار اجازه می دهد تا آب شیری یا رزین صمغ به بیرون نشت کند، به اشک قهوه ای تبدیل شود و جمع شود.
صمغ باریجه برای درمان اسهال، گاز یا نفخ شکم، کم اشتهایی، سرفه و اختلال تشنج یا صرع مصرف می شود. ممکن است تورم یا التهاب را کاهش دهد و به مبارزه با انواع خاصی از باکتری ها کمک کند.
این صمغ را گاهی مستقیماً روی پوست می‌مالند تا به بهبود زخم‌ها کمک کند.
از این صمغ در غذاها و نوشیدنی ها و در صنایع لوازم آرایشی به عنوان طعم دهنده استفاده می شود.
رایحه ای قوی خاکی، سبز یا چوبی دارد. ترپن هایی مانند پینن موجود در صمغ باریجه این بوی متمایز را ایجاد می کند. به همین دلیل است که از آن در بخور، عطر و ادکلن استفاده می شود. رزین صمغ با بخار تقطیر می شود تا اسانس آن تولید شود.
گیاه باریجه چیست؟ فواید و عوارض مصرف آن