✏️ #گزارش_کوتاه سلسله نشست‌های تخصصی «سینما و علوم انسانی» با عنوان «درنگ» و با محوریت «سینما و هویت ملی» توسط سازمان سینمایی حوزه هنری و با همکاری پژوهشکده فرهنگ و هنر اسلامی در سرای شهید مرتضی آوینی پژوهشکده فرهنگ و هنر اسلامی برگزار شد. سیدحسین شهرستانی _ مدیر گروه حکمتِ هنر پژوهشکده فرهنگ و هنر اسلامی _ در این نشست گفت: سینما بر روی دوش شکوفایی و ساختارهای تمدنی می‌نشیند، و ما این ساختارها را فراهم نکرده‌ایم. تا به امروز نیز درگیر مناسبات ساختاری سینما باقی ماندیم. این در حالی است که نه حاکمیت عاقلی، مدیریت سینما را به عهده می‌گیرد و نه چرخه پولسازی، اجتماعی و مصارف مردمی درست تامین می‌شود. جشنواره‌های جهانی بخش‌های مختلفی دارند که تقریبا ما را به زیر استعمار خود می‌برند و به مثابه دلقک‌های سیرک از ما کار می‌کشند و برای تشویق‌مان جایزه می‌دهد. جایزه گرفتن در جشنواره‌های جهانی اگرچه ضروری است اما فقط جایزه گرفتن باعث افتخار نیست، ما باید مانند یک شخصیت متمدن و کامل وارد سینمای جهانی شویم، به علت عقب ماندگی ساختارهای سیاسی و کمبود بلوغ ساختارهای سیاست‌گذار سینما در ایران، مدیریت فرهنگی مناسبی صورت نمی‌گیرد و از طرفی بحران‌های درونی سینما، این عرصه را به وضعیت کنونی کشانده است. سینمای ملی دارای بحران‌های درونی است که از درون خود برخواسته و با بحران‌هایی از جانب سینما و ‌اخلاق روبرو شده است. دولت و سینماگران هم در این مشکلات سینما شریک بوده و سینماگران مسئول سینمای ما هستند امیررضا مافی _ نویسنده و منتقد سینما _ در تبیین مفهوم هویت تصریح کرد: هویت یک معنای ماتقدم و یک معنای ماتاخر دارد. «ماتقدم» پاسخ به چیستی و هستی و کیستی در یک امر ماورایی در قرون وسطا است. انسان نسبت به مشیت الهی تعریف می‌شود و دین هویت ما است، بعد از استیلای فردیت در عصر روشنگری، انسان مُدرک جهان و آزاد است و تشخیص می‌دهد چه چیزی به درک انسان می‌آید یا نمی‌آید. در ادامه دانش و علم، معطوف به قدرت دادن به انسان شد. پاسخ به کیستی آدم‌ها در دوران پیشامدرن و پسامدرن دو پاسخ متفاوت در پیش دارد. در دو دهه اخیر مشخصا سینما، رسانه و تکنولوژی به ابزاری برای وانمایی واقعیت تبدیل شده‌اند، این یعنی معنای واقعیت را پنهان کنیم و همین پنهان شدن را نیز پنهان کنیم. جهت تعریف هویت جمعی و فردی ما امروز هیچ مبنایی نیست، چون هیچ متفکری نداریم، اگر هم کسی اندک تلالویی داشته باشد دچار بی‌بیانی است تا گرفتار شبهات سیاسی نشود. ما در این میان از کارگردان توقع نداریم که یک تنه زبان همه کشور شود، زیرا او هم، پشتوانه هویتی و تفکری ندارد. اگر هم چیزی بسازد خانه پدری از آب در می‌آید. ما از تاریخ و تبارمان هیچ استفاده‌ای نمی‌کنیم. نخستین نیاز ما داشتن تفکر و پاسخ به سوال کیستی فرهنگی است. در این میان سینما هم اگر خیانتی نکند، خدمتی هم نمی‌تواند بکند. ما به یک نظام معرفتی نیازمندیم و این به معنای فعالیت فیلسوف در این ژانر نیست. برای داشتن یک جامعه پویا، هنر، بهترین بخش،‌ فضا و اندیشه است که قادر است جامعه را به جلو هدایت کند. ناصر شفق _ تهیه‌کننده سینما، بنیانگذار انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس _ ضمن اشاره به تاریخ شکل‌گیری هویت ملی در سینما گفت: سینما به عنوان جامع‌ترین هنر نوع بشر، زمانی که شکل گرفت عملا هویت ملی به وجود آمد. سینما، اتفاقا هنر گمشده فرهنگ ملی و هویتی ما است. ما ساز و کار کهن‌تری نسبت به دیگر جوامع در عرصه فرهنگ داشته‌ایم امروز سینمای ما در اختیار مافیای اقتصادی است. بنده به عنوان سینماگر بخش خصوصی معتقدم که نگاهی با عنوان هویت ملی و سینما وجود ندارد. حوزه هنری قادر است از نو آغاز کرده و با توجه به جایگاه خود، سینمای ملی بالاخص در عرصه جوانان را راه اندازی کند. باید تاکید کنم نسل جوان می‌تواند در مسیر سازندگی حرکت کرده و سینما را شکل دهد. #پژوهشکده_فرهنگ_و_هنر_اسلامی #باشگاه_هنر_و_اندیشه ♨️ @rcica_ir لینک #گزارش_تفصیلی 👇 https://bit.ly/2ZFxjgg