اوج روضه: عن الصادق (علیه السلام): يَا مُفَضَّلُ لَوْ قُلْتُ عَيْناً بَكَتْ مَا فِي الدُّمُوعِ مِنْ ثَوَابٍ وَ إِنَّمَا نَرْجُو إِنْ بَكَيْنَا الدِّمَاءَ أَنْ ثَابَ بِهِ فَبَكَى الْمُفَضَّلُ طَوِيلًا. از امام صادق (علیه السلام)روایت شده است که فرمود: ای مفضل اگر بگویم چشمی اشک بریزد باید گفت برای این مصیبت اشک ثوابی ندارد بلکه فقط امید داریم اگر خون گریه کنیم ثواب ببریم. الهدایة الکبری می نویسد: امام صادق (علیه السلام) فرمود : در روز قیامت خدیجه کبری محسن را آغشته به خون خود وارد محشر می کند صدای گریه و ناله فاطمه بلند می شود و ناله دادخواهی جبریل نیز در محشر می پیچد: «که خدایا این مظلوم را یاری فرما» اینجاست که رسول خدا محسن را روی دست خود می گیرد. امام صادق به مفضل می فرماید :ای مفضل اگر بگویم چشمی اشک بریزد باید گفت برای این مصیبت اشک ثوابی ندارد بلکه فقط امید داریم اگر خون گریه کنیم ثواب ببریم. سپس فرمود مصیبت آتش زدن خانه زهرای مرضیه و قتل محسن از مصیبت کربلا بالاتر بود. این همان مصیبتی است که در مجلسی در حضور معاویه و عمرو عاص و دیگران که هر کدام مشاجره ای با امام مجتبی (علیه السلام) داشتند حضرت در پاسخ به سخن مغیره فرمود: «مغیره تو همان هستی که آنقدرمادرم فاطمه را زدی که خون از بدن او جاری شد و بچه اش را از دست داد.» «وَ اللَّهُ خَلِيفَتِي عَلَيْكَ» و خداوند جانشین من برای تو خواهد بود. خبر از دست دادن دو تکیه گاه برای علی (علیه السلام) این قدر سخت بود که پیامبر علی را دلداری می دهد که اگر من و زهرا یاور تو بودیم اندوهگین مباش که خداوند یاور تو خواهد بود. «أُوصِيكَ بِرَيْحَانَتَيَّ مِنَ الدُّنْيَا فَعَنْ قَلِيلٍ يَنْهَدُّ رُكْنَاكَ» نکته زیبا در این حدیث اینکه پیامبر (صلی الله علیه و آله) نیز مانند فاطمه زهرا در هنگام وفات توصیه به مراقبت از حسنین (علیهما السلام) داشتند. گویا رسول خدا می خواهد بفرماید علی جان تا کنون من و فاطمه نیز از این دو مراقبت می کردیم اما پس از این تو به تنهایی باید از آنان حفاظت کنی. ارتباط بین این روضه با روضه قمر بنی هاشم: زهرای مرضیه یزرگ حامی علی (علیه السلام) بود و به تعبیری «علمدار» امیرالمومنین بود و با استفاده از تعبیر روایت «فتنکشف عنی الهموم و الاحزان» می توان گفت: زهرا «کاشف الکرب عن وجه علی» بود تا جایی که بعد از از دست دادن زهرا کمر علی شکست. روز عاشورا نیز با اینکه بسیاری از یاران حضرت به شهادت رسیده بودند، سید الشهدا رفتن عباس را به مثابه از بین رفتن سپاه دانستند که فرمود: « وَ إِذَا مَضَيْتَ تَفَرَّقَ‏ عَسْكَرِي‏» در حالی که در آن هنگام قبل از قمر بنی هاشم یاران و بنی هاشم شهید شده بودند. همچنین با دیدن بدن افتاده در کنار نهر علقمه ناله بر آورد: «الان انکسر ظهری و قلت حیلتی» و آثار شکستگی در چهره حسین نمایان شد. نوشته اند وقتی لقمان از سفر برگشت و خبر وفات پدر را شنید فرمود اختیار امور خویش را به دست گرفتم اما وقتی خبر وفات برادر را به او داند فرمود کمرم شکست.