کوهنوردا پرچمت رو تا روی قله‌‌ها بالا بردند. پیاده‌ها پرچمت رو توی جاده‌ها و بیابون‌ها به اهتزاز درآوردند. اهل شهر و روستا پرچمت رو روی پشت‌بوم‌ها و سردرِ خونه‌ها و ورودیِ مسجدا و هیئتا نصب کردند. حتی اداره‌چی‌ها پرچمت رو تا لب دیوارِ اداره‌ها هم بردن. پرچمت تمامِ پستی و بلندی‌ِ خشکی‌ها رو گرفت. فقط مونده بود عمق آبها که اون هم با دست غواصا فتح شد و پرچمت قلب اقیانوس‌ها رو هم درنوردید! تا پرچمِ تو به قلب آب رسید، آب از سر شوق موج برداشت و تکونی به اهل دریا داد و بعد هم به صد عشق عروس‌های دریایی رو سمتِ سطح آب فرستاد، شبیهِ نورافشانی‌های ما روی زمین، شبیهِ بادکنکهای هلیومیِ که بالا می‌رند و توی هوا می‌رقصند. این پرچم، این اسم مگه چی توی خودش داره که اینطور باد و خاک و آب و هوا رو به وجد میاره؟ ذرات هستی مگه با شما نسبت فامیلی دارن که اینطور براتون ذوق می‌کنن و از خودشون مایه می‌ذارن؟! جدی اباعبدالله! خدا شما رو دقیقا روی کدوم قله‌ی آفرینش نشونده که هر طرف سر بچرخونیم، باز سمتِ شماییم؟ مگه خدا شما رو توی مولکولهای هوا پخش کرده که هر کجا بریم این شمایید که ما رو دربرگرفته... راستی که خدا جهان رو آغشته به شما آفریده.... ✍ملیحه سادات مهدوی متن رو با الهام از ویدئو قلم زدم‌.🌱 @rozehdaftari