آدمیزاد اندوهگین می‌شود و از سنگینی اندوه، سرش خودبه‌خود به
سمتِ شانه‌ای خم می‌گردد!
شانه‌هایی که بارِ اندوهِ ما را به جان می‌خرند، متفاوت‌اند!
گاهی شانه‌ی یک آدم دیگر!
گاهی خواندنِ یک کتاب!
گاهی گفتنِ یک ذکر!
گاهی به زبان‌آوردنِ یک اسم!
گاهی نوشتنِ چند خط نامه!
وهمیشه اشک بر حسین!
شانه‌ی مهربانِ اندوهِ ماست!
🖌زهرا ابراهیمی
#به‌وقتِ_غم
https://eitaa.com/roznevesht