رنج‌ها بخش جدایی‌نا‌پذیر زندگی‌اند.در نظام حکیمانه‌ی جهان سختی و آسایش در کنار هم معنا پیدا می‌کند. همیشه گفته‌اند اگر خداوند دردی می‌دهد، تحملش را نیز به انسان عطا می‌کند. اینکه انسان توان بالایی برای سازگار نمودن خویش با رنج‌ها و سختی‌ها دارد نعمتی الهیست و خیری از جانب خدا برای تحمل شرور. انسان چون فطرتا دوام‌خواه است و اَبَداندیش، در مواجهه‌ی با بلاها خودش دست به خودترمیمی می‌زند و جسم و روحش را مداوا می‌کند.خود‌ترمیمی در انسان‌های امیدوار بیشتر نمود پیدا می‌کند.تلاش برای ساختن آن‌چه خراب شده و رهایی از وضعیت موجود. ویژگی خودترمیمی باعث می‌شود که انسان با مشکلات کنار بیاید اما نه کنارآمدن به معنی تسلیم؛ بلکه به معنای پذیرش و تلاش برای تغییر. متاسفانه امروزه در جامعه‌ی ما مشکلات متعددی وجود دارد که سهم ما و مسئولان و مدیرانمان در آن‌ها بسیار زیاد است. حالا همین مشکلات آنقدر زیادند که آدم را به سِرشدگی وا می‌دارند.سِرشدگی یعنی نوعی کنار آمدن با آنچه برایمان رقم می‌زنند. این سِرشدگی با آن خودترمیمی از زمین تا آسمان تفاوت دارد. در خودترمیمی، پذیرش و تلاش برای تغییر حرف اول را می‌زند و در سِرشدگی تسلیم و عدم تحرک. #شب_نوشت #مومن_مسئول_است #مومن_به_تغییر_می‌اندیشد #خود_ترمیمی #سِر_شدگی https://eitaa.com/roznevesht